Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/501

 — Mają być natychmiast rozstrzelani.
 — Właśnie.
 Hrabia Herbel wzruszył ramionami.
 — Więc po co żądasz odemnie, niedołęgo, rzekł, ażebym wołał pardon?
 Żołnierz republikański spojrzał na niego z pewnem zdziwieniem, chociaż żołnierze Rzeczypospolitej niełatwo podpadali temu uczuciu.
 W tej chwili przyprowadzono trzech szlachty, jeńców, równie jak hrabia Herbel, byli oni związani na wózku.
 Ci co ich przyprowadzili, naradzali się przez chwilę z tym, który ujął hrabiego Herbela; potem wsadzono hrabiego do towarzyszów i skierowano się ku lasowi za miastem, widocznie dla rozstrzelania. Przybywszy do lasu, kiedy wysadzano jeńców, republikanin, który ujął hrabiego Herbela, zbliżył się doń.
 — Ty jesteś Breton! rzekł.
 — I ty także, odpowiedział hrabia.
 — Jeżeliś poznał, czemu tego nie powiedziałeś od razu?
 — Czyż nie słyszałeś, że my nigdy nie żądamy łaski? Gdybym ci powiedział, że jestem twym współziomkiem, to znaczyłoby, że żądam łaski.
 Jeździec odwrócił się do towarzyszów.
 — To jest ziomek, rzekł.
 — Więc co? zapytali inni.
 — Otóż, odpowiedział jeździec, niedoczekanie, żebym ja rozstrzelał ziomka.
 — To go nie rozstrzeliwaj.
 — Dziękuję, koledzy.
 Potem podszedłszy do hrabiego Herbela, odjął postronki, które krępowały mu ręce.
 — A no! rzeki hrabia, wyświadczyłeś mi przysługę; niezmiernie mi się chciało zażyć tabaki.
 I dobywszy złotą tabakierkę z kieszeni, otworzył ją, podał uprzejmie republikanów!, który dał głową znak przeczący, potem pociągnął szeroką szczyptę tabaki hiszpańskiej.
 Republikanie patrzeli śmiejąc się z tego człowieka, który w chwili gdy myślał, że go rozstrzelają, z takiem zadowoleniem raczył się tabaką.
 — Słuchaj, ziomku, rzekł jeździec, teraz kiedyś się uraczył tabaką, uciekaj!
 — Jakto, uciekać?