Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/502

 — Tak, w imieniu Rzeczypospolitej ułaskawiam cię.
 — A czy moi towarzysze będą ułaskawieni? zapytał hrabia.
 — O! co to, to nie, rzekł jeździec, oni zapłacą za ciebie.
 — W takim razie, odezwał się oficer bretoński, chowając tabakierkę, pozostaję.
 — Pozostajesz?
 — Tak.
 — Ażeby cię rozstrzelano?
 — Zapewne.
 — Chyba jesteś warjatem!
 — Nie, jestem Bretonem i nie popełnię podłości.
 — Nie gadałbyś oto! uciekaj! za dziesięć minut będzie zapóźno.
 — Emigrowałem razem z nimi, odpowiedział hrabia Herbel kładąc ręce w kieszenie, walczyłem razem, wzięty zostałem do niewoli razem, a więc ocalę się razem z nimi lub razem z nimi umrę. Czy wyraźnie mówię; hę?
 — Jesteś dzielny, mój ziomku! rzekł jeździec republikański, dla twojej i mojej miłości, koledzy moi wypuszczą was wszystkich.
 — Dobrze, ale niech wykrzykną: „Niech żyje Rzeczpospolita!... odezwał się jeden z jeźdźców.
 — Czy słyszycie koledzy? zapytał hrabia Herbel, ci poczciwi ludzie mówią, że jeśli krzykniecie: „Niech żyje Rzeczpospolita!“ to nas ułaskawią wszystkich.
 — „Niech żyje król!“ krzyknęli trzej oficerowie wstrząsając głowami, ażeby zrzucić kapelusze i okrzyk wykonać z odkrytą głową.
 — „Niech żyje Francja!“ śpiesznie wykrzyknął jeździec bretoński najsilniejszym na jaki go stać było głosem, spodziewając się pokryć ich odezwanie.
 — O! ten wykrzyknik powtarzajmy ile się zmieści, odezwali się czterej szlachcice. I wszyscy zawołali jednogłośnie:
 — „Niech żyje Francja!“
 — Dalejże, oświadczył współziomek hrabiego, rozwiązując jednego po drugim, uciekajcie od pierwszego do ostatniego i niech będzie koniec!
 I siadłszy na koń, garstka republikańska pocwałowała dalej, wołając do królewskich: