Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/509

 — Pocoś wrócił?
 — Wróciłem, bo tam jest ktoś, co chce z panem generałem pomówić.
 — Franz! krzyknął generał marszcząc brew energiczniej, niż dotąd, powiedziałem ci już ze sto razy, nędzniku, że po wyjściu z Izby ja chcę się orzeźwić czytaniem dobrych książek, by zapomnieć złych mów; inaczej mówiąc, nie chcę przyjmować nikogo.
 — Panie generale, odpowiedział Franz mrugając okiem, to dama.
 — Dama?
 — Tak, generale, dama.
 — Ależ powiadam ci, ośle, że gdyby to nawet był biskup, nie ma mnie w domu.
 — A! ja powiedziałem, że generał jest.
 — Powiedziałeś?
 — Tak, generale.
 — A komu to powiedziałeś?
 — Damie.
 — A tą damą jest?...
 — Margrabina de la Tournelle.
 — Tysiąc milionów piorunów! wykrzyknął generał podskakując na kozetce.
 Franz równemi nogami uskoczył w tył i o łokieć dalej znalazł się w tej samej postawie.
 — Więc powiedziałeś pani de la Tournelle, że jestem w domu? zawołał generał gniewnie.
 — Tak, panie generale.
 — A więc słuchaj Franz, zdejmiesz krzyż i galony, schowasz je dobrze do szafy i nie będziesz ich nosił przez sześć tygodni!
 Na twarzy starego żołnierza dało się widzieć zmieszanie, po którem poznać było można, jaka burza powstała w jego duszy; wąsy trzęsły mu się we wszystkie strony, łza ukazała się w zakącie oka, i musiał czynić nadludzkie wysilenia, ażeby nie kichnąć.
 — A! panie generale! szepnął.
 — Koniec... odezwał się generał. A teraz wpuść tę panią.