Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/512

sięcy, krzyż komandora legji honorowej dwa tysiące czterysta: dodaj pani, proszę. Dołącz do tego miejsce deputowanego, oraz, dzięki wpływowi pani na swego brata, sposobność ożenienia się z jedną z najbogatszych dziedziczek w Paryżu, posiadającą dwa do trzech miljonów. Ależ ten człowiek, zdaje mi się, przeciwnie, szczęśliwy, jak dziecię poboczne.
 — O, co też mówisz generale!
 — No, jest to przysłowie; pani używasz przysłów, czemuż jabym miał się ich pozbawiać.
 — Mówiłeś pan przed chwilą, że wszystkie przysłowia są fałszywe.
 — Mówiłem tylko o tych, które mogłyby zaszkodzić mi w umyśle pani. Ale zdaje mi się, że odchodzimy od rzeczy, a pani przybyłaś do mnie podobno z żądaniem jakiejś przysługi. Cóż takiego, proszę?
 — Czy pan nie domyślasz się trochę?
 — Nie, słowo!
 — Pomyśl, generale.
 — Przykro mi, ale choć mnie zabij!
 — Owóż, generale, przychodzę zaprosić cię do siebie na jutrzejszy bal.
 — Pani wydajesz bal?
 — Tak.
 — U siebie?
 — Nie, u brata.
 — To znaczy, że brat pani wydaje bal.
 — To wszystko jedno.
 — Nie zupełnie... przynajmniej, co się tyczy mnie, ja nieposłałem bratu pani czterdziestu jeden bukietów, tak jak pani samej.
 — Czterdziestu.
 — Nie chcę się z panią spierać, co do jednego bukietu mniej lub więcej.
 — Przyjdziesz pan?
 — Na bal dany przez pani brata?
 — Ale czy przyjdziesz?
 — Czy pani na serjo żądasz tego odemnie?
 — A! co też pan mówisz...
 — Brat pani nazywa mnie starym demagogiem z Góry, dlatego, że zasiadam w lewym środku i wotuję przeciw jezuitom! Ciekawym dlaczego mnie nie nazywa zarazem