Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/516

 — Jeżeli pani nie po to przyszłaś, rzekł, to po cóż na miłosierdzie boże?
 — Ha, widzę, odezwała się margrabina, że trzeba przystąpić do kwestji...
 — Przystępujmy, margrabino, błagam cię o to!
 — Dobrze, mówisz pan teraz tak jak twój brat korsarz.
 — Więc będziemy mówić o moim bracie korsarzu, margrabino?
 — Nie.
 — Więc o czemże będziemy mówić?
 — Słyszałeś pan zapewne, że hrabia Rappt...
 — Znowu do niego wracamy?
 — Pozwól mi pan dokończyć... Wezwany został przez króla.
 — Tak, margrabino, słyszałem o tem.
 — Nie wiesz pan w jakim celu?
 — Uważaj pani tak jak gdybym nie wiedział.
 — Oto w celu powołania naszego kochanego syna...
 — Pani kochanego syna!
 — Do ministerjum.
 — Zdumiewa mnie to, ale wierzę.
 — Dlaczego pan temu wierzysz, jeśli to pana zdumiewa?
 — „Credo quia absurdum“ (wierzę bo to głupstwo).
 — Co znaczy, że?...
 — Czekam końca twej mowy, margrabino.
 — Owóż, przy tem widzeniu się Jego królewskiej mości z hrabią Rapptem, dużo było mowy o panu.
 — O mnie?
 — Tak, bo trzeba ci wiedzieć, kochany generale, że jeśli głos krwi niemym jest u ciebie, za to przemawia on w sercu tego biednego chłopca.
 — Margrabino, wzruszasz mnie!
 — Więcej, niż przemawia: krzyczy!
 — I cóż mówiono o mnie przy tem widzeniu?
 — Że pan jesteś jedynym człowiekiem, zdolnym objąć władzę po dotychczasowym ministrze.
 — Moja margrabino, musimy z tem raz skończyć, bo punkt o szóstej oczekuję synowca mego z obiadem, chybabyś pani została na objedzie, bo...
 — Dziękuję ci, generale, muszę koniecznie być na obiedzie u brata, dziś bowiem układają się artykuły umowy ślubnej między Reginą, i...
 — Twoim kochanym hrabią Rappt! A ponieważ nie chcę