Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/518

 — Zdaje mi się jednak, że pan generał nie potrzebowałeś posiłków, rzekła margrabina. Gdybyś pan był przybył przed pięciu minutami, panie Petrusie, byłby ci stryj dał piękną naukę uprzejmości względem kobiet.
 I margrabina dodała do tych słów ukłon, wskazujący pewną poufałość względem młodzieńca.
 — Pani margrabina zna mojego synowca? zapytał generał.
 — A znam! Rozgłos jego powodzeń doszedł aż do nas, bratanka chciała mieć portret jego pędzla. Powinieneś pysznić się, panie generale, dodała poważna jejmość tonem półpogardliwym, półdrwiącym, że masz w rodzie swym tak utalentowanego artystę.
 — Dumny jestem z niego, rzeczywiście, bo synowiec mój jest jednym z najuczciwszych chłopców, jakich znam. Mam zaszczyt pożegnać panią margrabinę.
 — Żegnam cię, panie generale, pamiętaj o celu moich odwiedzin i rozstańmy się dobremi przyjaciółmi.
 — Chcę, ażebyśmy się rozstali, margrabino, ale czy dobremi przyjaciółmi, to inna rzecz.
 — O! niech cię nie znam, żandarmie! mruknęła margrabina, odchodząc.
 Zaledwie wyszła z salonu, zaledwie drzwi zamknęły się za nią, a już generał, nie odpowiadając synowcowi, który pytał go o zdrowie, porwał za sznurek i zadzwonił gwałtownie.
 Przybiegł Franz.
 Nie miał on już ani krzyża, ani galonów, takim był ścisłym wykonawcą wszelkiego nakazu wojskowego.
 — Pan generał dzwonił?
 — Dzwoniłem. Ruszaj do okna durniu!
 Franz skierował się do wskazanego miejsca.
 — Jestem, rzekł.
 — Otwórz je, ośle.
 Franz otworzył okno.
 — Patrz na ulicę.
 Franz wychylił się.
 — Patrzę, generale.
 — Co tam widzisz?
 — Nic, generale, na ulicy ciemno jak w tornistrze.
 — Patrz ciągle.
 — A! teraz widzę powóz, generale.