Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/519

 — A dalej?
 — Damę, która wsiada do powozu, to ta sama, co tu była.
 — Więc znasz tę damę?
 — Na moje nieszczęście, generale!
 Franz czynił aluzję do swej degradacji.
 — Otóż, Franz, skoro przyjdzie do mnie powiedz jej, że jestem na Marsowem Polu.
 — Dobrze, generale.
 — A teraz zamknij okno i idź precz.
 — Pan generał nie ma już nic do rozkazania?
 — Przeciwnie, mam ci do rozkazania, ażebyś dał kułaka w bok kucharzowi.
 — Idę natychmiast, generale. Ale zatrzymując się przed wyjściem: A jeżeli mnie zapyta, za co ten kułak, rzekł, co mu mam powiedzieć?
 — Powiesz mu, że już pięć minut po szóstej, a obiad nie stoi na stole.
 — To nie wina Jana, że obiad nie stoi na stole, proszę generała.
 — A więc twoja. Idź więc powiedz Janowi żeby dał tobie kułaka.
 — To także nie moja.
 — Więc czyja?
 — To wina stangreta pani margrabiny.
 — Tego tylko brakowało, żeby mnie z nią pogodzić.
 — Wszedł do kuchni, a ponieważ miał pod pachą psa pani margrabiny, którego czuć było piżmem, więc zapach piżma zepsuł sosy.
 — Czy słyszysz, Petrusie? odezwał się generał z tragiczną miną do synowca.
 — Słyszę, stryju.
 — Nie zapomnij nigdy, że przez margrabinę stryj twój jadł obiad o kwadrans na siódmą! Ruszaj, panie Franz, a nie nakładaj krzyża i galonów, aż za kwartał.
 Franz wyszedł z pokoju w stanie blizkim rozpaczy.
 — Wizyta margrabiny musiała ci, zdaje się, sprawić jakąś przykrość, stryju?
 — Zdawało mi się, że ty ją znasz?
 — Tak, trochę.
 — Otóż trzeba ci wiedzieć, że wszędzie, którędy przejdzie ta stara dewotka, to tak jakby przejechał sam najstarszy djabeł z piekła.