Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/520

 — Przepraszam cię, stryju, rzeki Petrus z uśmiechem, ale pomawiają cię w świecie, że ty sam miałeś dużo dewocji do tej starej dewotki.
 — Cóż robić... Ja mam tylu nieprzyjaciół!... Ale mówmy o czem innem, do djabła! Czy masz jakie wiadomości od twego korsarza ojca?
 — Otrzymałem list, będzie temu trzy dni.
 — Jakże się ma ten stary korsarz?
 — Bardzo dobrze, stryju, ściska cię z całego serca.
 — Dlatego, żeby mnie udusić, stary jakobin! Ale, powiedz-no mi, czy to tak dla swego stryja wystroiłeś się?
 — Trochę dla stryja, trochę dla lady Grey.
 — Czy od niej idziesz?
 — Chodziłem jej podziękować.
 — A za co? Za to, że jej brat admirał, ilekroć mnie spotka, zawsze mi winszuje, że mam takiego dzielnego brata marynarza, jak ten twój zbrodniarz ojciec?
 — Nie stryju, ale za to, że chciała mi nastręczyć nabywcę na mojego „Korjolana.“
 — Myślałem, że już sprzedany.
 — Odemnie tylko zależało sprzedać go.
 — Więc?
 — Nie chciałem.
 — Czy cena zdawała ci się niewłaściwą?
 — Dawano mi dwa razy tyle, ile wart.
 — Czemuż odmówiłeś?
 — Bo mi się nabywca zdawał niewłaściwym.
 — To ty pozwalasz sobie robić różnicę między pieniądzmi i pieniądzmi?
 — Tak, stryju, a to z powodu, że zdaniem mojem, nic bardziej się nie różni od siebie, jak pieniądze od pieniędzy.
 — To ty, wartogłowie, po zrujnowaniu jegomość pana swego ojca, co nie jest jeszcze tak wielkiem nieszczęściom, bo maleparta do czarta, może miałbyś chęć z kolei i mnie ogołocić?
 — Nie, stryjaszku, bądź spokojny, odpowiedział, śmiejąc się Petrus.
 — A któż to jest ten nabywca, który tak ci się niepodobał, panie wybredny?
 — Minister spraw wewnętrznych, stryju.
 — Więc to minister spraw wewnętrznych chciał kupić twój obraz? Czyż on zna się na malarstwie?