Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/528

 — Dziękuję ci, mój synowcze! Otóż mówiłem ci, albo nie mówiłem, mniejsza o to, bo mówię teraz, żem cię wprowadził do pani Lidii de Marande, jednej z najpiękniejszych najmłodszych i najbardziej wpływowych kobiet tego czasu. Byłeś, rozumie się u niej w dniu przedstawienia, następnego tygodnia złożyłeś bilet wizytowy, i odtąd jużeś się ani pokazał. U niej bywa najlepsze towarzystwo...
 — O! mój stryju, powiedz najgorsze; ona przyjmuje wszystkich, rzekłbyś, iż to salon ministra.
 — Mówiłem ja o tobie długo z panią de Marande mój synowcze; podobałeś się jej z twarzy, ale powiada, że nie lubi twojej figury.
 — Czy chcesz stryju wiedzieć, jaki jest gust pani de Marande?
 — Proszę.
 — Mąż jej nabył „Lokustę“ Sigalona, arcydzieło; ona nie dała mu pokoju, dopóki nie zwrócił jej autorowi, a to z powodu jakoby przedmiot nie był dla wzroku przyjemnym.
 — Nie było to, istotnie, bardzo przyjemne.
 — Tak jak gdyby „Noc świętego Bartłomieja“ Espagnoleta była rzeczą niezmiernie wesołą!
 — Jabym też w moim jadalnym pokoju niebardzo rad mieć „Noc św. Bartłomieja“ Espagnoleta.
 — To postaraj się stryju, mieć ją i oddaj mnie.
 — Pomyślę o tem, pod warunkiem, że pójdziesz do pani de Marande.
 — Zaczynałem ją lubić, stryju; gotoweś podać mi ją w nienawiść.
 — Dlaczego?
 — Kobieta, która przyjmuje u siebie artystę, a widzi w nim tylko przyjemną twarz i brzydką figurę!
 — A cóż u djabła chcesz żeby w nim widziała? Któż to jest pani de Marande? Magdalena posiadająca męża, a nie posiadająca mocy do pokuty. Czy zajmuje się sztuką? Widzi młodego chłopca, to i patrzy; tak jak i ty patrzysz na konia kiedy go widzisz.
 — Tak; jakkolwiek pięknym byłby ten koń, wolę fryzę Fidjasza.
 — A kiedy widzisz młodą i ładną kobietę, czy także wolisz fryzę Fidjasza?
 — Tak jest, stryju...