Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/532

 — O! stryju...
 — Dam ci sto tysięcy franków. — Bogatszy jestem jako kawaler bez stryjowskich stu tysięcy franków, niż żonatym będąc, z pięcioma tysiącami dochodu rocznego więcej.
 — To ci dam dwakroć, trzykroć sto tysięcy, dam ci połowę mego majątku, jeżeli potrzeba. Toż ja do djabła, nie darmo jestem Breton!
 Petrus ujął rękę stryja i pocałował ją czule.
 — Ty całujesz mnie w rękę, to ma znaczyć: „Idź sobie do djabła stryju, ze swojemi tysiącami a im dalej pójdziesz, tem mi będzie przyjemniej“.
 — O! stryju.
 — Aha! już wiem! zawołał generał uderzając się w czoło.
 — Nie sądzę, odezwał się Petrus z uśmiechem.
 — Masz kochankę, nieszczęśliwy!
 — Mylisz się, stryju.
 — Masz kochankę, powiadam ci, to jasne, jak dzień!
 — Przysięgam stryjowi, że nie.
 — Widzę ją ztąd: ma lat czterdzieści, trzyma cię w swoich szponach, poprzysięgliście sobie kochać się na zawsze, sądzicie się sami jedni na świecie i wyobrażacie sobie, że rzeczy tak będą trwać, dopóki nie uderzy dzwon sądu ostatecznego.
 — Dlaczegóż ona ma mieć czterdzieści lat? zapytał Petrus z uśmiechem.
 — Dlatego, że tylko w czterdziestu latach wierzą w wiecznotrwałość miłości, rozumie się kobiety. Nie śmiej się, to twój robak gryzący, pewien jestem tego co mówię. W takim razie, mój przyjacielu, dodał generał z głębokiem politowaniem, nie ganię cię już, ale żałuję i nie pozostaje mi nic, jak tylko oczekiwać na śmierć twojej infantki.
 — A więc, stryju...
 — Co?
 — Skoro tak jesteś dobry...
 — To ty będziesz mnie prosił o pozwolenie zaślubienia swojej prababki, nieszczęśliwy!
 — Nie; bądź spokojny, stryju.
 — Błagać mnie będziesz o przyznanie dzieci, jeżeli je masz?
 — Uspokój się, stryju, nie mam szczęścia być ojcem.
 — A czy to człowiek może kiedy być tego pewnym?