Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/533

W chwili kiedy tu wchodziłeś, toć przecież margrabina de la Tournelle wmawiała we mnie...
 — Co?
 — Nic... Mów dalej, gotów jestem na wszystko, tylko, jeżeli to rzecz ważna, odłóż ją do jutra, by mi nie przeszkadzała w trawieniu.
 — Możesz bez wzruszenia stryju, wysłuchać tego, co mam powiedzieć.
 — Mów więc. Kieliszek alikantu, Franz, chcę słuchać w najlepszem usposobieniu umysłu, tego, co mi mój synowiec ma do powiedzenia... O, tak!... A teraz słucham cię Petrusie! dodał czule generał, przy świetle kandelabrów przyglądając się rubinom w kieliszku jego zawartym. Twoja więc kochanka?...
 — Ja nie mam kochanki, stryju.
 — Więc cóż takiego masz?
 — Od pół roku mam dla pewnej osoby, która ze wszechmiar na to zasługuje, uczucie, widzi stryj...
 — Nie, nie widzę, rzekł generał.
 — Które prawdopodobnie na niczem się skończy.
 — W takim razie, twoje uczucie, to tylko czas stracony.
 — Nie, tak samo jak niebyło czasem straconym uczucie Danta dla Beatryczy, Petrarki dla Laury, Tassa dla Eleonory.
 — To jest, że niechciałbyś ożenić się z kobietą i zawdzięczać jej majątek, ale chcesz mieć oblubienicę i zawdzięczać jej sławę. Czy logiczne to, co ty czynisz Petrusie?
 — Nader logiczne, stryju.
 — A któreż to już arcydzieło zawdzięczasz swojej Beatryczy, Laurze, Eleonorze?
 — Czy stryj przypomina sobie mój obraz „Krzyżowca?“
 — To twój najlepszy, zwłaszcza od czasu jakeś go poprawił.
 — Twarz dziewicy czerpiącej wodę u źródła, zdawała się stryja zadawalniać w zupełności?
 — To prawda, podobała mi się nadzwyczajnie.
 — Pytałeś mnie, stryju, zkąd do niej wzór wziąłem.
 — A ty mi odpowiedziałeś, żeś go wziął z wyobraźni, co mimochodem mówiąc, wydało mi się dosyć zarozumiałem.
 — Otóż, niegodnie cię oszukałem, podstępnie oszukałem, stryju.