Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/534

 — Łotrze!
 — Moim wzorem była ona...
 — Jaka ona?
 — Czy chcesz stryju, bym ci nazwisko jej powiedział.
 — Jakto, czy chcę? Spodziewam się, że nie inaczej!
 — Pamiętaj stryju, że ja nie mam nadziei być jej mężem, ani jej kochankiem.
 — Tem więcej powodów do wymienienia jej nazwiska: po takim wstępie nie ma niedyskrecji...
 — Jestto panna...
 Petrus zatrzymał się: zdawało mu się, iż popełnia zbrodnię.
 — Jestto panna... powtórzył generał.
 — Regina.
 — De Lomothe-Houdan?
 — Tak, stryju.
 — A! zawołał generał, rzucając się raptownie wznak, brawo! mój synowcze! Gdyby nie było między nami stołu, rzuciłbym ci się na szyję i uściskał!
 — Co stryj chcesz przez to powiedzieć?
 — Że jest Opatrzność nad poczciwymi ludźmi.
 — Nie rozumiem.
 — Ja ci powiadam, moje dziecię, że ty będziesz moim Rodrygiem, moim mścicielem!
 — Bądź łaskaw, stryju, wytłómacz się.
 — Mój drogi, żądaj odemnie czego chcesz: uczyniłeś mi największą przyjemność, jakiej dożyłem w życiu.
 — O, stryju! wierzaj mi, że jestem w siódmem niebie! Mogę więc mówić dalej?
 — Nie, nie tu, moje dziecko. Ja jestem filozofem ze szkoły Epikura, synem grodu, który zwie się Sybaris: świeżość twego opowiadania nie zgadzałaby się z zapachem potrawki i kapusty. Przejdźmy do salonu. Franz, mój chłopcze, najwyborniejszej kawy! likierów najwonniejszych! Franz, możesz już przypiąć krzyż i przyszyć galony, przebaczam ci na cześć mojego synowca. Pójdź, Petrusie, drogie dziecię mojego serca! Więc tedy, jak powiadasz, jesteś zakochany w pannie Reginie de Lamothe-Houdan?
 Mówiąc to generał zarzucił ramię na szyję Petrusa z takim wdziękiem i wytwornością, powiedzielibyśmy nawet z taką lekkością młodzieńczą, jak Pollux zarzuca ramię na szyję Kastora, w pięknej grupie starożytnej, arcydziele