Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/54

wargami różowemi, jak świeże wiśnie. Mały znaczek z urodzenia pod prawem okiem, który kobiety z ludu nazywają „wdziękiem,“ w pewnych porach roku przybierał barwę małej poziomeczki, i on to zapewne nadał jej ten przydomek. „Fragola“ (po włosku, poziomka), który zwrócił uwagę Jana Roberta.
 Obecność tego ostatniego, zrazu, tak jak i w Rolandzie, obudziła w niej niepokój, ale jak Roland, uspokoiła się odpowiedzią Salvatora: „To przyjaciel...“
 Podała więc nasamprzód Salvatorowi pogodne czoło, na którem młodzieniec złożył czuły, chciałem powiedzieć pełen szacunku pocałunek. Potem, zwracając się do Jana Roberta:
 — Przyjacielu mojego przyjaciela, rzekła z uroczym uśmiechem, witam cię!
 I świecąc poecie jedną ręką, weszła do pokoju, drugą obejmując szyję Salvatora.
 Jan Robert poszedł za niemi. Zatrzymał się dyskretnie w małym pokoiku stanowiącym przednią komnatę, która zdawała się być jadalnią.
 — Spodziewam się, że ty przecież nie przez niespokojność jeszcze dotąd nie spisz? zapytał Salvator. Tego bym sobie nie przebaczył, moje drogie dziecię.
 I młodzieniec wymówił te słowa akcentem mającym coś ojcowskiego.
 — Nie, odpowiedziała dziewica głosem łagodnym, ale odebrałam list od tej przyjaciółki, o której wspominałam ci kilka razy.
 — Od której? zapytał Salvator. Ty masz trzy przyjaciółki, o których mi często wspominasz.
 — Mógłbyś nawet powiedzieć, że ich mam cztery.
 — Tak, prawda... O którąż więc teraz chodzi.
 — O Karmelitę.
 — Czy jej zdarzył się jaki wypadek?
 — Mam jakieś przeczucie! Mamy się jutro zejść razem, ona, Lydia, Regina i ja na mszy w Notre-Dame, jak to jest naszym dorocznym zwyczajem, a tymczasem zamiast tego, ona naznacza nam schadzkę o siódmej godzinie zrana.
 — A gdzie?
 Fragola uśmiechnęła się.
 — Prosiła o sekret, mój przyjacielu.