Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/540

 — Otóż, mój kochany synowcze, powtarzam ci względnie do ciebie samego to, co mówiłem względnie do twego przyjaciela, który odmówił krzyża: jesteś na swój wiek zamłody!
 — Ja, stryju?
 — Ty.
 — Cóż to znowu znaczy?
 — To znaczy, że panna de Lamothe-Houdan nie poszłaby za ciebie.
 — A toż dlaczego, stryju?
 — Dlatego, że prawo zabrania kobiecie zaślubiać dwóch mężczyzn, mężczyźnie dwóch kobiet naraz.
 — Dwóch mężczyzn?
 — Tak, to się zwie dwumęztwem, wielomęztwem.
 — Nic a nic stryja nie rozumiem, wytłómacz się, proszę.
 — Nim dwa tygodnie upłyną, panna de Lamothe-Houdan pójdzie zamąż.
 — Niepodobna, stryju! wykrzyknął młodzieniec blednąc okropnie.
 — Niepodobna!... to także frazes zakochanego.
 — Stryju, na miłosierdzie Boże, miej litość nademną! mów wyraźniej!
 — Zdaje mi się, że to co mówię, jest dosyć wyraźne i że stawiam kropki nad „i“ panna de Lamothe-Houdan idzie zamąż.
 — Idzie zamąż! powtórzył Petrus osłupiały.
 — A ja o tem wiedzieć powinienem, skoro ona zaślubia mojego mniemanego syna.
 — Stryju, ja oszaleję! Coż to za mniemany syn?
 — O! uspokój się, nie uznałem go, chociaż jego czuła matka robiła wszystko co mogła, ażeby na swojem postawić.
 — Ależ nareszcie, stryju, kogóż ona zaślubia?
 — Pułkownika hrabiego Rappta.
 — Pana Rappta.
 — We własnej jego osobie, mój synowcze, tego przyjemnego, zacnego, znakomitego pana Rappta!
 — Ależ on dwadzieścia lat starszy jest od Reginy.
 — Możesz nawet powiedzieć dwadzieścia cztery, mój drogi, z uwagi, że on datuje od dnia 11go marca 1786 roku, co czyni dobrze wyliczonych czterdzieści i jeden lat, a po-