Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/557

 — I odmówiła?
 — Odmówiła.
 — Dam jej dwadzieścia franków za dwugodzinne posiedzenie, tylko, żeby przyszła z tobą do mojej pracowni.
 — Odmówi.
 — Więc jakże zrobić?
 — Nie wiem sama.
 — Gdzie ona jest?
 — Poszła szukać mieszkania.
 — Więc opuścicie to poddasze?
 — Opuścimy, bo tak chce pan Salvator.
 — Kto to jest pan Salvator? zapytał Petrus, zdziwiony, że słyszy w ustach dziewczynki imię swego nocnego towarzysza.
 — Pan nie zna pana Salvatora?
 — Czy ty mówisz o posłańcu z ulicy Żelaznej?
 — Właśnie.
 — Więc go znasz?
 — To mój dobry przyjaciel, troskliwy o moje zdrowie, który zawsze się niepokoi, czy mi czego nie brakuje.
 — A jeżeli pan Salvator pozwoli, ażebym zrobił twój portret, to czy wtedy Brocanta sprzeciwiać się będzie?
 — Brocanta zgadza się na wszystko, czego żąda pan Salvator.
 — Więc mam się udać do pana Salvatora?
 — To najpewniejszy sposób.
 — Ale tobie samej, czy to nie przykrem jest, że zrobić chcę twój portret?
 — Mnie? I owszem.
 — Więc będzie ci to przyjemnie?
 — Bardzo przyjemnie! Tylko pan zrobisz mnie ładną, nieprawdaż?
 — Zrobię cię taką jaką jesteś.
 Dziewczynka znowu potrząsła głową.
 — Nie, rzekła, kiedy tak, to nie chcę.
 Petrus spojrzał na zegarek: było południe.
 — Ułożymy to wszystko z panem Salvatorem, rzekł.
 — Tak najlepiej, odezwała się Róża, o! niech tylko pan Salvator pozwoli, a Brocanta nie będzie śmiała odmówić.
 — Dobrze! powiadam ci, że oprócz tego, będzie dobrze zapłacona.