Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/566

 — Co pan porabiałeś w tym smutnym dniu, nie mogąc zajmować się moim portretem?
 — Byłem nasamprzód u małej Róży.
 — U Róży Zimowej? żywo zagadnęła Regina. A ciszej dodała: Chodziłeś pan odwiedzić to dziecię?
 — Tak, odpowiedział Petrus.
 — A potem?
 — Potem zrobiłem akwarelę.
 — Z natury?
 — Nie, z fantazji.
 — Jaki jej przedmiot?
 — O! rzekł Petrus, bardzo smutny!
 — Mianowicie?
 — Młoda jedna panienka chciała umrzeć razem ze swym narzeczonym, od czadu węglowego.
 — Co? przerwała Regina.
 — I nie zdołała, mówił dalej Petrus: umarł tylko narzeczony.
 — Boże mój!
 — Wybrałem tę chwilę, w której złożona na łóżku, otwiera oczy. Trzy jej przyjaciółki klęczą koło niej, w głębi, mnich Dominikanin modli się z oczyma wzniesionemi ku niebu.
 Regina spoglądała na Petrusa z wyrazem osłupienia.
 — A ta akwarela? zapytała.
 — Oto jest.
 I podał Reginie papier zwinięty.
 Regina rozwinęła go i wydała okrzyk.
 Petrus nie znając ani Fragoli ani Karmelity, narysował tak, że głowa jednej ukryta była w dłoniach, a drugiej w cieniu firanek łóżka; ale głowy, Reginy, pani de Marande i mnicha, znane Petrusowi, były doskonale podobne. Wszystkie nadto szczegóły pokoju Karmelity, wskazane przez Jana Roberta, czyniły ten rysunek czemś niewytłómaczonem, magicznem, niesłychanem dla Reginy.
 Patrzyła na Petrusa; Petrus malował, lub udawał że maluje.
 — Masz, siostrzyczko, rzekła Pszczółka wracając na palcach, oto woda, o którą prosiłaś.
 Nie było sposobu żądać najmniejszego objaśnienia przy Pszczółce; czy wreszcie Petrus chciałby je dać?
 Regina wzięła szklankę i poniosła do ust.