Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/610

III.

Zazdrość.

 Na raz zachmurzyło się czoło młodzieńca. Oczy jego zatrzymały się na brylantowej bransoletce na ręku Rozeny, a z bransoletki przeszły na haftowany woreczek u pasa. Książę wydał cichy okrzyk i podniósł rękę do piersi, jak gdyby go co ukłuło w serce.
 Rozena podwoiła czułości, ale czoło kochanka pozostało chmurne. Ona tymczasem uśmiechała się wciąż, chociaż słyszała okrzyk, chociaż widziała czoło zmarszczone. Nareszcie odezwała się:
 — Masz tu, na tem pięknem czole, rzekła przeciągając wysmukłym palcem po miejscu, które wskazywała, jakąś myśl, którą przedemną ukrywasz, mój ukochany książę. Ale dla mnie ona widoczna...
 Książę odetchnął boleśnie.
 — Powiedz, mówiła dalej Rozena, co to za myśl?
 — Rozeno, odpowiedział książę, jestem zazdrosny.
 — Zazdrosny! rzekła Rozena z zalotnością. Otóż słowo, ci daję, domyślałam się.
 — A widzisz!
 — Zazdrosny! powtórzyła Rozena.
 — Tak, zazdrosny.
 — A względem kogo?
 — Nasamprzód, względem wszystkich w ogóle.
 — To znaczy się, względem nikogo.
 — Ale i względem kogoś w szczególności.
 — To chyba względem Boga, bo oprócz niego, mój książę, nie kocham nikogo.
 — Nie Rozeno, to względem istoty ludzkiej.
 — W takim razie, chyba względem własnego cienia, panie mój.
 — Nie żartuj z boleścią, Rozeno.
 — Z boleścią! Zazdrość twoja dochodzi aż do boleści?... O! jeżeli tak, to spłoszmy ją od razu. Któż to więc jest ten człowiek?
 — Był dziś wieczór w teatrze.
 — O! co to, to prawda:: dziś wieczór w teatrze, mój najdroższy książę miałeś rywala.
 — Przyznajesz więc?
 — Rywala, od którego otrzymałam wyznanie miłości: