Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/611

 — A imię tego rywala, Rozeno?
 — Tłum.
 — O! rzekł książę z gestem złego humoru, wiem ja dobrze, Rozeno, że całe miasto kocha się w tobie... Ale posłuchaj... Chodzi o człowieka, który patrzy na ciebie oczyma tak namiętnemi, że doprawdy miałbym był pewną przyjemność pokłócić się z tym impertynentem!
 Rozena uśmiechnęła się.
 — Założę się, rzekła, że chcesz mówić o Indjaninie.
 — Właśnie o tym człowieku, który tak zuchwale rozpościerał się w swej loży.
 — Bardzo dobrze, bardzo dobrze, mości książę! Mów dalej, słucham cię.
 — O! nie żartuj Rozeno! bo jestem na serjo zazdrosny... On ani na chwilę oczu z ciebie nie spuścił, od tej pory jak tylko weszłaś ma scenę, gdy tymczasem podczas opery, zdawało się, że dlatego tylko jest w teatrze, ażeby ciebie szukać w każdej loży.
 — Żeby mnie szukać? Czy pewnym tego jesteś, książę?
 — A ty, niedobra dziewczyno, kiedy nie patrzyłaś na mnie, toś zaraz oczy zwracała w stronę tego nababa. To też, kiedy cię przywołano, jakiż to królewski podarunek rzucił ci ten radżah Lahory?
 — Osądź sam, mości książę, rzekła dziewica podnosząc rękę do wysokości oczu młodzieńca.
 — O! poznałem te brylanty, bądź spokojna. Oślepiały mnie one nawet kiedym siedział w loży... Biedny wianeczku fiołków, jakżeś ubogo wyglądał przy nich!
 — Gdzie był wieniec fiołkowy, panie? Książę uśmiechnął się z kolei.
 — A gdzie są brylanty? zapytała.
 — Czemu nie zostawiłaś ich w domu?
 — Bo nie chciałam ich odłączać od tego woreczka, który był razem.
 — Dlaczegóż więc woreczek jest przy twoim boku?
 — Bo list zawiera.
 — Od tego człowieka.
 — Tak, panie, od tego człowieka.
 — On śmiał do ciebie pisać, Rozeno?... Słuchaj, nie narażaj mnie na dłuższe cierpienie! Czy widziałaś się z nim przed tym wieczorem? Czy znasz go? Czy on ciebie kocha, i ty jego?