Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/639

męczarni znoszonych przez cesarza, przyszła mi myśl wydobycia go ztamtąd. W tym celu złączyłem się z pewnym kapitanem amerykańskim, który przywiózł nam z Bostonu listy stryja twojego, byłego króla Józefa i ułożyliśmy wspólnie plan wydobycia się z niewoli, którego powodzenie zdawało się być niezaprzeczonem. Wydaliwszy się dnia jednego na polowanie dla ubicia kilku kóz dzikich, gdyż świeżego mięsa brakło często Napoleonowi, spotkałem owego kapitana. Ukryliśmy się w ciasnym wąwozie; ułożyli ostatecznie sprawę i postanowili tegoż wieczora przedstawić ją cesarzowi. Jakież przecie było zdziwienie moje, gdy po pierwszem przemówieniu, Bonaparte odezwał się:
 — Milcz, głuptasie!
 — Ależ, Najjaśniejszy panie, odrzekłem, pozwól mi chociaż przedstawić plany nasze, zawsze będzie czas na ich odrzucenie...
 — Niepotrzebne zachody... Zamiary twoje...
 — Cóż takiego, Najjaśniejszy panie?
 — Znam równie dobrze jak ty sam.
 — Co mam rozumieć przez to?
 — Słuchaj, mój dzielny i staraj się pojąć. Dwadzieścia już razy ofiarowywano mi ułatwić ucieczkę.
 — I zawsze napróżno?
 — Zawsze!
 Milczałem słuchając.
 — A teraz, mówił dalej Napoleon, czy chcesz wiedzieć dla czego odmawiam?
 — Nie.
 — Ponieważ to policja angielska namawia mnie do ucieczki.
 — O! Najjaśniejszy panie, mogę przysiądz, że tym razem...
 — Nie przysięgaj, ale zapytaj wprzód Las-Casesa, kogo on spotkał wczorajszego wieczora rozmawiającego w ciemności nocy z panem Hudson-Lowe.
 — Kogóż więc?
 — Twojego amerykanina, który tak poświęca się dla mnie, głupcze.
 — Czy to tylko prawda?
 — A! wątpisz o mojem słowie, panie Korsykaninie?
 — Najjaśniejszy panie, dziś jeszcze rozprawię się z tym człowiekiem.
 — Tak, nie brakuje nic więcej, ażeby cię powieszono