Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/649

nych nie posiadał stale oznaczonego celu... Umysł mój powolny nie unosi się gwałtownie jak umysł Korsykanina, ani nawet Francuza; bez szczególnego upodobania w naukach ścisłych, myślę jednak i działam z dokładnością matematyczną; żałuj mnie, iż raczej podobnym jestem do człowieka północy, niż południa. Otóż mówię panu i powtarzam, iż żaden z tych spisków nie wydał mi się poważnym. Widzę, iż pociąg do przewrotów politycznych tkwi w każdej głowie, a pragnienie wolności w każdem sercu, domyślam się, że obalić chcą tron Burbonów, lecz nie wiem, co postawić zamierzają na jego miejscu?
 — Nic innego tylko cesarstwo.
 — Nie sądzę, zauważył książę, pokręcając głową.
 — O! co do tego nikt nie wątpi, zawołał Sarranti z przekonaniem.
 — Wyjąwszy mnie, a znaczy to zawsze cośkolwiek w tej sprawie.
 — Ależ, mości książę, wszakże dziad twój Franciszek II wraz z Metternichem powiadają toż samo!
 — Nie, tylko pan de Marchangy.
 — Otwórz, miłościwy panie na los szczęścia ten zeszyt, a ujrzysz w każdem miejscu, z jakim to zapałem ludność Kennes, Nantes, Saumure, Thouars, Verneuil i Strasburga głosiła imię Napoleona II-go.
 — Niech i tak będzie, zobaczmy.
 I rozkwiecając książkę, odezwał się:
 — Weźmy, jak pan mówisz, pierwszą lepszą stronicę... oto jest, trafiłem na dwieście dwanaście. Czytajmy.
 „Stałe i ześrodkowane jednomyślnie postanowienie nie miało tu miejsca, ponieważ nie zgadzano się co do wyboru rządu“...
 — Nieszczęśliwą widać mam rękę, odezwał się młodzieniec, przerzućmy kilka kartek. I czytał znowu;
 „Jedni pragnęli mieć rzeczpospolitą, drudzy cesarstwo“...
 — A co, zawołał Sarranti: „drudzy cesarstwo!“
 — Ale kto mówi „drudzy“, nie mówi „pierwsi“, zauważył książę. Drudzy, to nie Francja cała! Ale idźmy dalej.
 „Ci domagali się księcia cudzoziemca“...
 — To chyba źli obywatele! „Tamci króla wybieralnego przez naród“...
 — Tym sposobem, panie Sarranti, dojdziemy zaledwie do czwartej części ludności, chcącej cesarstwa... Lecz idźmy