Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/673

 — Przynajmniej imię wraz z tytułami.
 — A! a! znasz jej tytuły; a jakim sposobem?
 — Słysząc je głoszone przez wasali księżniczki Vanvres.
 — Tak, odezwał się Ludowik, Kamil ochrzcił ją tem mianem.
 — Kamil Rozan?... Czy nie miałaś od niego wiadomości, księżno? zapytał Salvator.
 — Nie miałam i nie spodziewam się mieć...
 — Dlaczego? zagadnął lekarz. Czy nie myślisz przypadkiem, iż zazdrosny jestem?
 — O! panie, wiem, że nie czynisz mi podobnego zaszczytu. Hrabina Battoir miała wielką słuszność!
 — Cóż ona mówiła? pytał ciekawie Salvator.
 — Oświadczyła co następuje: „Nie ufaj nigdy Anglikom, gdyż wszyscy są przewrotni! Nie zwierzaj Amerykanom bo...“
 — Co znowu, księżno, chcesz pokłócić Francję ze Stanami Zjednoczonemu.
 — A! prawda... Ale zapomniałam zupełnie o hrabinie Battoir!
 — Gdzież ona przebywa?
 — Oczekuje na mnie, a raczej oczekiwać ma przy rogatce Św. Jakóba, gdzie udała się dla przewiązania ran stryja swojego... Ruszajmy więc, siądźmy w dorożkę i zawieź mnie tam, gdzie dostawić przyrzekłeś.
 — A, tak! księżno, czy jednak sądzisz, że posiadam fundusze królewskie, podobne twoim?
 — Doskonale! kto leczy milionerów, powinien opływać w złocie.
 — Istotnie, panie Ludowiku, zdaje się, iż mieszkańcy Vanvres i Bas-Meudon, zamierzają wystawić pomnik Eskulapowi-zbawcy.
 — Wierz mi, panie Salvatorze, jeśli zechcesz, ale obawiam się, czy nie złą przypadkiem oddałem przysługę ludzkości, ratując zacnego pana Gerarda; wyraz twarzy jego wcale nie przypada mi do gustu, i nie dziwiłbym się, znalazłszy obrzydliwego złoczyńczę, w skórze uczciwego człowieka.
 — W każdym jednak razie, dobry, czy łotr jest uratowany.
 — Niestety! rzemiosło lekarza bywa niekiedy nader gorzkiem.