Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/682

 — Rozumie się. Dwie małe miarki wódki i „Constitutionnela!“ zawołał.
 Chłopiec podał dwa kieliszki, napełnił je, wręczył Zwierzyńce Constitutionnela i odszedł z karafką.
 — Cóż to znowu, zawołał Zwierzynka, co robisz?
 — Ja? zapytał chłopiec.
 — Ty, właśnie.
 — Toć podaję wam czego żądaliście wódkę i Constitutionnela.
 — I zabierasz karafkę?
 — Rozumie się.
 — A więc pozwól sobie powiedzieć, mleczaku, że tak się nikt nie obchodzi ze stałymi gośćmi.
 — Jak więc obchodzić się trzeba z gośćmi?
 — Zostawia się napój, zaznaczając wysokość jego poziomu w karafce; a kiedy gość odchodzi... co wypił to wypił.
 — Tak, do kata! powtórzył Haczyk, co wypił to wypił... zdaje się, że to jasne.
 — A który z was płaci?
 — Ja, zapewnił Zwierzynka.
 — W takim razie inna rzecz.
 I postawił wódkę między dwoma towarzyszami.
 — Słuchajno, urwipołciu? odezwał się Haczyk.
 — Czy to do mnie pan mówi? zapytał chłopiec.
 — A do kogóż, jeśli łaska?
 — Cóż więc usłyszę?
 — Chciałem powiedzieć, że uwaga twoja jest niegrzeczna.
 — Co za uwaga?
 — Mówiłeś, że: „w takim razie to rzecz inna“.
 — Więc cóż?
 — Więc powtarzam, że uwaga nie na miejscu. Bo tak dobrze kto inny może być odpowiedzialnym co do twojej karafki, jak i pan Zwierzynka!
 — Być może, ale ja mam wydane rozkazy.
 — Przez kogo?
 — Przez mojego pana.
 — Pana Robineta?
 — Tak.
 — Zabronił dawać mi na kredyt?
 — Nie, lecz kazał sprzedawać za gotówkę.
 — Wyśmienicie!
 — Podoba się to panu?