Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/683

 — Bardzo: honor mój zaspokojony.
 — Nie trudnym pan więc jesteś na tym punkcie.
 — Za zdrowie twoje Haczyku! zawołał nagle Zwierzynka.
 I obadwa gwałtowny szturm przypuścili do wódki, każdy na swój sposób: gałganiarz wrzucając alkohol do gardzieli jak list do skrzynki pocztowej, zaś łapacz kotów cmokając zwolna. Po chwili Zwierzynka zapytał towarzysza:
 — Czy widziałeś kurs giełdy wczorajszej? Ja bo nie.
 — Zapominasz chyba, że czytać nie umiem.
 — A! prawda, wyrzekł pytający z pewnym odcieniem pogardy.
 — Pięcioprocentówka stała sto franków siedmdziesiąt pięć centimów, odezwał się jakiś sąsiad w czarnem ubraniu, zabrudzonym krawacie, z podejrzaną miną.
 — Dziękuję, panie Guy d’Amour, odpowiedział Zwierzynka.
 A nalewając drugi kubek Haczykowi, dodał:
 — A więc papiery spadną dziś.
 — Głowę daję, że tak będzie, rzekł gałganiarz opieraiąc dłoń na kubku.
 — W takim razie, mówił dalej Zwierzynka do agenta, nabieram ochoty do kupna.
 — I ja też! zawołał z powagą Haczyk, posławszy w otchłań drugą czarę ognistego napoju.
 Zwierzynka nalał mu znowu, pytając:
 — Widziałeś, z jaką dumą odkłonił się nam ten wymuszony Salvator?
 — Nie, nie zauważyłem.
 — Tak, że aż człowiekowi niedobrze się robi. Czyby on miał się za króla posłańców?
 — Myślę, że za coś jeszcze lepszego, zauważył Haczyk.
 — Gdybyś mojego był zdania, mówił dalej łapacz kotów, podając gałganiarzowi czwartą dawkę alkoholu, załatwilibyśmy sprawę między sobą nie wtajemniczając w nią trzeciego.
 — I owszem: uprzedzam cię tylko, iż rozmawianie o interesach sprawiać mi zwykło pragnienie!
 — A więc pijmy.
 Zwierzynka napełnił mu piąty puhar rozkoszy, rad, że towarzyszowi mroczki snują się już przed oczyma, i rozpoczął na nowo: