Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/686

 — Co?
 — Te twoje dwanaście.
 — Rozumie się.
 — Tym sposobem wypadnie sto czterdzieści rocznie!
 — Zważ na ryzyko straszne.
 — No, masz słuszność, odrzekł Haczyk coraz bardziej odurzony, wielkie ryzyko!
 — Otóż, pojmiesz zapewne teraz, iż winien mi jesteś sto siedmdziesiąt pięć franków czternaście centimów.
 — O! tyle tylko! po sto czterdzieści od sta rocznie, dziwi mnie to bardzo, myślałem, że więcej.
 — Nie więcej.
 — Szczególna rzecz! zawołał Haczyk.
 — A więc gotów jesteś przyznać taką należytość?
 — Bezwątpienia, ale czy nie dosyć byłoby okrągłe sto siedmdziesiąt pięć franków?
 — Niech będzie! odliczam czternaście centimów, rzekł wspaniałomyślny łapacz.
 — Nie, odpowiedział gałganiarz wyniośle, nie, panie, nie żądam łaski; pozostaw jak było!
 — Cóż to, nie „tykasz“ mnie już, Haczyku?
 — Tak, bo widzę, iż zbyt lekkomyślnie nadałem ci miano przyjaciela!
 — Kiedy mówię, że odtrącam czternaście centimów.
 — Nie, nie i nie, niepozwolę na żadne zmniejszenie.
 — Przejemy tę resztę.
 — Nie głodny jestem, pić chcę...
 — To przepijmy.
 — Zgadzam się.
 — Nie gniewasz się więc? rzekł Zwierzynka, napełniając kubek dłużnika.
 — Nie, żartowałem, a na dowód...
 — Co znowu!
 — Oto go masz...
 — Uspokój się, nie chcę dowodów.
 — A jeśli dam koniecznie?
 — To przyznaj natychmiast sto siedmdziesiąt pięć franków, mówił łapacz kotów dobywając papier z kieszeni.
 — Oszalałeś? nie umiem pisać.
 — Nakreślisz krzyżyk...
 — A co do dowodu, przerwał mu gałganiarz rozwijając