Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/695

pazurów śmierci, na honor! to też, słowo Fafiou! jeżeli kiedy oddachym wam mógł przysługę, rozporządzaj mną!...
 — Może też zaraz wezmę cię za słowo, podchwycił Salyator.
 — O! wtedy uczynisz mnie najszczęśliwszym.
 — Oczekiwałem cię właśnie.
 — Doprawdy?
 — I straciwszy nadzieję zobaczenia, chciałem napisać do ciebie.
 — Istotnie za późno przychodzę, lecz uważcie panie, że znalazłem Musettę (Kobzę), a gdy ją ujrzę samą, nie mogę powstrzymać się od wyrażenia jej moich zapałów.
 — Widzę to jedynie, że kochasz się we wszystkich kobietach, rozpustniku.
 — O! nie panie Salvatorze, bóstwem mojem jest Musetta.
 — A Fifina?
 — Tej nie lubię; ona to sama prześladuje mnie miłością i kusi, lecz ja, widząc ją nadchodzącą, biorę nogi za pas...
 — Radzę ci uczynić to samo przy spotkaniu się z cieślą, gdyż nie zawsze możesz znaleźć mnie przy sobie.
 — To cham dopiero!... Trzeba mu jednak darować, kiedy kto taki zazdrosny...
 — A! więc i ty zazdrosnym jesteś?
 — Jak tygrys królowej Tamatawy!
 — Musettę kochasz tak gorąco?
 — Aż do wyschnięcia z suchot! Patrzcie, w jakim znajduję się stanie: miłość to pożarła wszystek tłuszcz mojego ciała, słowo honoru!
 — Jeśli do tego stopnia szalejesz za nią, czemu nie pobierzecie się?
 — Matka jej nie pozwala.
 — Tym sposobem, mój chłopcze, raz nabrać trzeba silnego postanowienia i wyrzec się tej kobiety.
 — Niepodobna, dość mam cierpliwości: czekać będę.
 — Na co?
 — Dopóki matka zjedzoną nie zostanie... nie ominie ją to, dziś czy jutro.
 Salvator uśmiechnął się nieznacznie, na dziką myśl oczekiwania krwawej uczty z ciała świekry, dla zaślubienia uwielbianej córki.
 Niechaj jednak czytelnik nie nabierze ztąd nadto złego wyobrażenia o Fafiou, dzielny to był chłopiec ów pajac,