Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/702

 — Tego czem on mnie obdarza?
 — Tak.
 — Wszakże ja nigdy nic od niego nie dostałem?
 — Przepraszam: jeżeli się nie mylę, udziela ci przy końcu każdego wystąpienia kopnięcie nogą w jedno i to samo zawsze miejsce.
 — Z tyłu... prawda, panie Salvatorze.
 — Otóż, gdy dziś przyjdzie do tego, chodzi o to, ażebyś zaczekał póki on sam nie odwróci się i oddał mu tęż przyjemność.
 — Hm?... zawołał Fafiou, myśląc, że źle zrozumiał.
 — Uderzenie nogą w...
 — Tak.
 — Panu Kopernikowi?
 — Jemu samemu.
 — O! to rzecz niepodobna do wykonania! odrzekł nieszczęśliwy pajac, blednąc.
 — Dlaczego?
 — Przed wrotami jest on zawsze moim naczelnikiem, na scenie zaś panem, skoro on grywa Kassandra, a ja tylko Gilla... Zresztą, wypadek jest przewidziany.
 — Jakto? pytał zdziwiony posłaniec.
 — Tak: w umowie zamieszczono, iż pełnić mam obowiązki balwierza i perukarza, grać przytem role Gillów, Jeannotów, błaznów, kuglarzów, i czerwonych-ogonów, a oprócz tego otrzymywać tylne uderzenia, „bez ich zwrotu“...
 — Bez zwrotu?
 — Bez zwrotu! mam wreszcie umowę przy sobie, i mogę przekonać pana.
 Fafiou wydobył z kieszeni zatłuszczony papier, a Salvator, rozwinąwszy go końcami palców, odezwał się po chwili:
 — Prawda, napisano „bez zwrotu“.
 — O! tak, jest, jest... Otóż, panie Salvatorze, wymagaj odemnie krwi z serca, lecz nie złamania ugody.
 — Zaczekaj... spostrzegam także jeden warunek, ustanawiający miesięczną płacę twoją na franków piętnaście.
 — Płacę miesięczną od Kopernika?
 — A przypominam sobie, iż mówiłeś, że nie dochodzą cię pieniądze we właściwym czasie.
 — To prawda, prawda, niestety!
 — A tymczasem uderzenia odbierasz codziennie?