Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/720

kosztem! Porzućmy więc te zamiary i szukajmy lokaja mniej odemnie wymagającego. (Rozglądając się w około). Cóż ja widzę?... E! to istotnie posługacz jakiś; biegnie jak postrzelony, spoglądając w górę. Hej! przyjacielu!... Nie słyszy, wciąż gapi się... Przyjacielu!... Miejmy nadzieję, że napotka kamień i przewali się... O! masz tobie, leży. (Podchodzi do Gilla i podnosząc go): Gdzie tak biegniesz, szalony?
 Grille. Panie, widzisz przecie, że biedź już przestałem.
 Kassander (na stronie). Słusznie mówi; chłopiec rozsądny widać. (Głośno). Wybacz: wziąłem jeden czas za drugi. Za kim pędziłeś?
 Gille. Za, ptakiem!
 Kassander (na stronie). Rozumiem teraz, dlaczego chłopiec oczy zwrócone miał w powietrze. (Głośno). A jakże ptak ów wymknął się?
 Grille. Bo otworzyłem drzwiczki od klatki.
 Kassander. Pocóż otworzyłeś?
 Gille. Bo klatka zabrzydzoną była i zła woń dręczyła ptaka.
 Kassander. Widać ztąd, że pozostajesz w służbie?
 Gille. A! panie, po nieszczęściu, jakie mnie oto spotkało, uważać się mogę za wolnego, a jeśli potrzebujesz moich usług...
 Kassander. Do kroćset! muszę wiedzieć naprzód zkąd wyszedłeś?
 Gille. Z domu.
 Kassander. Nie wątpię... ale z czyjego?
 Gille. Dom należy do pewnego biskupa.
 Kassander. A jakież tam spełniasz obowiązki?
 Gille. Byłem dotąd kucharzem dworu.
 Kassander. Ho! ho! musisz gotować wyśmienicie! Ileż; żądałbyś odemnie?
 Gille. Za co?
 Kassander. Za usługę.
 Gille. O! bądź pan spokojny; wezmę wszystko, co tylko wpadnie mi pod rękę.
 Kassander. Pytam, na jakiej stopie myślisz wejść do posług u mnie?
 Gille. Wejdę na własnych stopach, panie.
 Kassander. No, więc dobrze, sądzę, że pogodzimy się gładko.