Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/725

 Gille. I czemuż nie powiedziałeś mi pan od razu o co chodzi: posiadam pięćdziesiąt talarów dożywotniej płacy, zostawionej mi przez nieboszczkę ciotunię.
 Kassander (zachwycony). Do kroćset! sto pięćdziesiąt franków rocznie! wiesz, że to suma?
 Gille. Zapewne, suma złożona z dodania piętnastu tysięcy centymów.
 Kassander. Ale ja mówię, że to piękna sumka.
 Gille. Rozumiem, powiedzieć chcecie, że to nie ta co śpiewają w kościele.
 Kassander. Gille.
 Gille. Panie.
 Kassander. Przełożyłbym ci rzecz pewną.
 Gille. Jaką?
 Kassander. A przystaniesz?
 Gille. Przystanę, jeżeli nie odmówię.
 Kassander. Mam córeczkę.
 Gille. Naprawdę?
 Kassander. Słowo honoru!
 Gille. Swoją własną?
 Kassander. I nieboszczki żony mojej.
 Gille. A więc ona jest córką żony twojej, panie, nie twoją.
 Kassander. Przepraszam bardzo: należy do nas obojga. (Na stronie). Chłopczyna tak niewinny dotąd, iż nie rozumie podobnych rzeczy. (Głośno). Mówiłem więc, iż posiadam córkę piękną, cnotliwą, skromną i nader ucieszną dziewczynę.
 Gille. A zatem, panie, jest to dziewczyna do uciechy.
 Kassander. Od niejakiego czasu szukam dla niej męża odpowiedniego; napotykam ciebie wypadkiem, i mówię: Gille, czy chcesz zostać moim zięciem?
 Gille. Nie powiadam, że nie.
 Kassander. Cóż mi przyjdzie z tego, jeśli nie rzekniesz: tak.
 Gille. Musiałbym pierwej zobaczyć przedmiot, panie.
 Kassander. Ukażę ci go natychmiast.
 Gille. Chętnie zobaczę, ale za darmo!
 Kassander. Zapewne. (Na stronie). Widzę, że to chłopak oszczędny.
 Gille. A jaki wyznaczasz pan jej posag.
 Kassander. Podobny temu, jaki ty wnosisz, rocznie pięćdziesiąt bitych talarów.