Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/749

nogami z wysokości pierwszego piętra na podłogę sali. Takie przynajmniej było zdanie pana Jackala, który mimo protestacji Avoina, obstawał przy tem zdaniu, jak się pokaże, dziwnie trafnem.
 W pięć sekund potem usłyszano za drzwiami cichy głos.
 — Czy to pan, panie Jackal?
 — Tak... Czy to ty Carmagnole?
 — Ja. — Czy możesz nam otworzyć?
 — Zdaje mi się. Tylko, że ciemno jak w piecu: zapalę światło.
 — Zapal. A masz wytrychy?
 — Ja nigdy nie chodę bez mego oręża, panie Jackal.
 Usłyszano chrobotanie w zamku, ale drzwi zdawały się podwajać opór.
 — I cóż? zapytał pan Jackal.
 — Zaraz, już mam, rzekł Carmagnole. Nasamprzód są dwa zamki. Wyciągnął oba zamki. A przytem zapora... A! do licha: Zapora zamknięta na kłódkę!
 — Czy masz piłkę?
 — Nie.
 — Podsunę ci ją pod drzwi.
 Pan Jackal przesunął pod drzwiami piłeczkę cienką, jak papier.
 Słychać było przez minutę szelest stali trącej żelazo. Potem Carmagnole zawołał:
 — Już! Następnie zapora ciężko opadła na płyty.
 — Ależ! rzekł Carmagnole usuwając się, by przepuścić zwierzchnika, trafiliśmy nareszcie do końca, tylko, niech djabli wezmą, nie bez trudu!
 Przy świetle ślepej latarki Carmagnola i dwóch pochodni, pan Jackal rzucił bystrem okiem po wnętrzu sali.
 Była pusta; tylko na środku leżała jakaś masa bez kształtu i ruchu. Policjant potrząsnął głową w znaczeniu: „A co, nie mówiłem?“
 — A, tak! odezwał się Carmagnole, pan patrzysz...
 — Tak... To on, nieprawdaż?
 — Poznałem go po krzyku, dlatego się też pospieszyłem... „Słyszysz, powiedziałem do Barbetty, oto Volauvent powiada nam dobranoc!“
 — I nie żyje?