Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/758

 Pan Jackal spojrzał na nich po nad okulary, chociaż ze stanowiska podniesionego, na którem zostawał, mógł i bez tego zachodu doskonale widzieć. Potem, chwilowo biorąc laskę pod pachę: Aha! rzekł. I jak ktoś, co w chwili odjazdu w podróż zapomina czegoś ważnego, sięgnął do kieszeni, wydobył tabakierkę, otworzył ją, chciwie zapuścił dwa palce i wciągnął w nos ogromną szczyptę tabaki. Poczem wziął znowu laskę, przydatek nie bezpożytcczny w podróży na dół.
 — Czy już gotowi jesteście? zapytał.
 — Gotowi, odpowiedzieli.
 — A więc dalej, tylko zwolna i ostrożnie, bo ściany tej studni nie są znów tak mocne.
 I jedną ręką ująwszy sznur o pół łokcia nad głową, drugą z pomocą laski chciał się zawsze trzymać w równej odległości od ścian. Tym sposobem puścił się przy należytej równowadze w przestrzeń, w środek studni.
 — Spuszczajcie wolno, a od chwili do chwili, zatrzymajcie się nieco. Raz, dwa, trzy!
 Dwaj ludzie spuszczali sznur cal za calem, i pan Jackal niebawem znikł w studni.
 — Bardzo dobrze, doskonale! mówił głosem, który skutkiem spuszczania się zaczynał nabierać tej samej ponurości, jak głos nieznajomego z głębi.
 Nieznajomy zaś czując, że pomoc nadchodzi, zaniechał wyrzekań.
 — O! nie obawiajcie się, wołał do pana Jackala, to nie bardzo głęboko, zaledwie pięćdziesiąt łokci.
 Pan Jackal nic nie odpowiedział; myśl, że ma przebyć jeszcze ze dwadzieścia metrów nabawiała go pewną obawą. Daremnie wzrok jego usiłował mrok przebić; znajdował się w przepaści zupełnie ciemnej.
 — Dalej, dalej! wołał, tylko nieco prędzej.
 I zamknął oczy.
 Spuszczanie się wtedy było prędsze i po kilku minutach dotknął nogą tego gruntu, którego wilgotność tak przeraziła Avoina.
 — Ej, ty! zawołał do nieznajomego, nic nie mówisz, że stoisz w wodzie do pasa.
 — Jestem szczęśliwy mój panie, odpowiedział nieznajomy: ta to woda ocaliła mnie, gdyby nie ona, złamałbym kark niezawodnie... Ale patrz pan, tu, naprzeciwko mnie,