Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/760

 — Jesteś pan mym zbawcą: niczego panu odmówić nie mogę.
 — Nazywasz się Gibassier.
 — Pan nie byłeś jeszcze w studni a ja poznałem już w tobie pana Jackala... Jak to człowiek z człowiekiem się schodzi, nieprawdaż?
 — Tak, prawda... A jak dawno wyszedłeś z Tulonu, kochany panie Gibassier?
 — Prawie od miesiąca, łaskawy panie Jackal.
 — Bez wypadku, spodziewam się?
 — Istotnie bez wypadku.
 — I odtąd zawsze byłeś zdrów?
 — Dosyć, dosyć, dziękuję panu... do tej nocy przynajmniej, w której mnie okradziono, zamordowano, wrzucono w tę studnię, gdzie mogłem tysiąc razy kości połamać nimem doleciał.
 — A jakżeż to się stało, łaskawy panie Gibassier, że kiedy ty spadłeś z tak wysoka, ja nie znajduję cię niżej jeszcze? Bo uważam, że bardzo zdrowo wyglądasz.
 — Tak, panie, nieźle. A jeżelim dziesięć razy nie umarł po takim gwałtownym upadku, to widocznie, że jakiś Bóg czuwa nad poczciwymi ludźmi.
 — Zaczynam i ja w to wierzyć, rzekł pan Jackal. Ale teraz, czy nie zechcesz mi opowiedzieć w kilku słowach, jak się tu dostałeś?
 — Z największą przyjemnością. Ale czemu nie tam na górze?
 — Tam nie będziemy tak swobodni jak tu: są tam uszy, któreby słyszały; a przytem, jak roztropnie zauważył Carmagnole...
 — Carmagnole? Nie znam!
 — To zaraz się z nim poznasz.
 — A co mówił Carmagnole, łaskawy panie Jackal?
 — Mówił, że „prawda“ jest na dnie studni, a pojmujesz, kochany panie Gibassier, że gdyby tu znalazło się co innego niż prawda...
 — To co?
 — Tobyśmy tę rzecz tu pozostawili.
 — O! panie Jackal, powiem wszystko, wszystko, wszystko!
 — Zacznij więc.
 — Od czego?
 — Opisem twej ucieczki, kochany panie Gibassier. Znam