Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/766

 On nie wiedział nawet, co to jest grzechotka, panie Jackal!
 — Spodziewam się, Gibassier, że nie pozostawiłeś go w podobnej nieświadomości?
 — Grzechotka młodzieńcze, odpowiedziałem mu, jest to puszka blaszana, drewniana, lub kościana, mniejsza o materjał, sześć cali długa, a dziesięć lub dwanaście linij gruba, zawierająca paszport i piłkę zrobioną ze sprężyny zegarkowej.
 — A gdzie to można dostać? zapytał Gabrjel.
 — To można dostać... Ale mniejsza o to; patrzaj, jest tu moja. I ku wielkiemu jego zdumieniu, pokazałem mu puszkę.
 — W takim razie możemy uciekać? zawołał naiwnie.
 — Możemy uciekać, rzekłem, tak samo jak ty, lekką nogą, możesz przechadzać się aż do miejsca, w którem szyldwach do ciebie strzeli.
 — Na cóż więc panu przyda się ten przyrząd? zapytał Gabrjel zbity z tropu.
 — Cierpliwości, młodzieńcze! każda rzecz przyjdzie z kolei. Ja mam zamiar zabawić przez karnawał w Paryżu, następnie otrzymałem list w interesie, który zmusza mnie przybyć do stolicy, a to mniej więcej za dwa tygodnie. Pragnę ażebyś mi towarzyszył.
 — Uciekniemy więc?
 — Rozumie się, ale przy stosownych ostrożnościach, zbyt gorący młodzieńcze! Wszak masz odwagę i determinację?
 — Mam.
 — Gdyby potrzeba zostawić za sobą jednego lub dwóch ludzi, toby cię nie zniechęciło?
 Anioł Gabrjel zmarszczył brwi.
 — Jużciż trudno zrobić jajecznicę nie stłukłszy jajka, jak mawiała kucharka nieboszczyka Lukullusa; masz wóz i przewóz. Jeżeli trzeba będzie przewrócić na drodze jednego człowieka albo dwóch, to musisz mi powiedzieć: panie Gibassier, albo milordzie Gibassier, albo signor conte Gibassiero, ja ich przewrócę.
 — Dobrze więc, przewrócę! rzekł z determinacją mój towarzysz.
 — Brawo! zawołałem; godnym jesteś wolności, i ja ci ją powrócę.
 — Rachuj na mą wdzięczność, panie!
 — Mów do mnie „mój generale“, i dajmy temu pokój...