Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/772

 — To mówisz o dniu?
 — Tak, panie Jackal, o dniu.
 — A wieczorem?
 — Wieczorem?
 — Tak.
 — Do licha!
 — Co ci to?
 — To prawda, rzeki Gibassier, jakby sam do siebie, że nic nie mogę odmówić swojemu zbawcy.
 — Co chcesz przez to powiedzieć?
 — Żądasz pan, ażebym dla ciebie podniósł zasłonę mojego prywatnego życia... W poniedziałek, o godzinie jedenastej...
 — Mniejsza o to. Nie wchodźmy w twoje życie prywatne i mówmy dalej.
 — I owszem.
 — Co robiłeś dnia następnego, w ostatni wtorek?
 — O! używałem przyjemności bardzo niewinnej; przechadzałem się po placu Obserwatorjum z nosem przyprawnym.
 — Ale miałeś powód przechadzania się po placu Obserwatorjum z przyprawnym nosem?
 — To tak ze wzgardy, z mizantropji, nic innego... Zrana widziałem maski przebiegające po bulwarach i wydały mi się nędzne. Niestety! oto jeden jeszcze z naszych starych obyczajów, który znika, panie Jackal! Ja nie mierzę wysoko; ale gdybym był choćby prefektem policji...
 — Pomińmy to i przejdźmy prędzej do wieczora ostatniego wtorku.
 — Do wieczora ostatniego wtorku?... A! panie Jackal, chcesz pan więc znowu, ażebym odsłonił gęstą zasłonę mojego życia prywatnego?
 — Byłeś w Wersalu, Gibassier?
 — Nie kryję się z tem.
 Nieokreślony uśmiech przeszedł po ustach pana Jackala.
 — Co tam robiłeś?
 — Przechadzałem się.
 — Ty wyszedłeś na przechadzkę do Wersalu?
 — Cóż robić, panie Jackal. Ja lubię miasto pełne wspomnień wielkiego króla; tu fontanna, tam grupa...
 — Nie sam byłeś w Wersalu?
 — A któż jest zupełnie sam na ziemi, dobry panie Jackal?