Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/775

szpilką papier, na którym właśnie napisał instrukcje i zawołał do swych ludzi:
 — Ciągnąć!
 Papier, niby motyl nocny, frunął z głębi studni ku ziemi, a sznur, osierocony po swym lekkim ciężarze, opadł chyżo.
 Jeden z argusów podszedł pod latarnię i przeczytał: „Przyszlę wam człowieka, którego starannie pilnować macie, wart on jest tyle złota, ile zaważy! Czterej z was zaprowadzą go do szpitala i nie stracą go z oczu. Sznur spuścić mi natychmiast.“
 — Dzieje twoje, kochany panie Gibassier, rzekł inspektor, są bardzo rozrzewniające, ale po burzach, jakie przebyłeś, potrzebujesz zapewne spoczynku. Noce chłodne są jeszcze w tej porze, pozwól, że ci dam schronienie bezpieczniejsze, mieszkanie bardziej od tego hygieniczne.
 — Jesteś pan nieskończenie dobry, panie Jackal!
 — Bynajmniej... po starej znajomości...
 — A więc, zamawiam sobie zwrot przysługi.
 — Czyż tak już cięży ci wdzięczność?
 — Może, odezwał się filozoficznie Gibassier, trudniej przyjmować przysługę, niż oddawać.
 — Starożytni piękne w tym przedmiocie napisali rzeczy, Gibassier. Ale nim na innem miejscu wrócimy do tej zajmującej rozmowy, staraj się jak najsilniej przyczepić do tego sznura.
 Gibassier zrobił węzeł w końcu sznura, wsadził weń obie nogi, rękami uczepił się u góry i zawołał:
 — Ciągnąć!
 — Szczęśliwej drogi, kochany Gibassier! rzekł pan Jacka! idąc oczyma za kierunkiem w górę, po którym i sam, miał się za kilka chwil posuwać. Dobrze! dodał, kiedy złoczyńca zniknął już mu z przed oczu. Potem, podnosząc głos: Spuszczajcie żywo sznur! zawołał, zaczynam czuć wilgoć.
 Sznur opadł. Pan Jackal znowu obwiązał się pasem, obejrzał czy klamry dobrze zapięte i z kolei zawołał:
 — Ciągnąć!
 Lecz zaledwie uszedł dziesięć metrów krzyknął: Stój!
 Sznur zatrzymał się.
 — Ho, ho! rzekł do siebie, co ja to tam widzę?
 Rzeczywiście, trudno mu było zdać sobie sprawę z tego