Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/790

 — Zawołaj na Fortunę, a ujrzysz ją wchodzącą.
 — Doprawdy?
 — Słowo honoru.
 — Więc ona jest tam?
 — Za drzwiami.
 — A! kochany panie Carmagnole, jestem tak zmięty moim upadkiem w studnię, że nie mógłbym sam ich otworzyć, zrób mi tę przysługę i pójdź za mnie.
 — Chętnie.
 I Carmagnole, podnosząc się z największą powagą, wstał, schował do kieszeni „Siedm cudów miłości“ i uchylając drzwi, przez które siostra miłosierdzia wsunęła głowę, wymówił kilka słów, których nie słyszał Gibassier i wziął je za wyrazy kabalistyczne. Poczem Carmagnole wrócił poważnie do izby.
 — I cóż? zapytał Gibassier.
 — Już załatwione, wielmożny panie, odpowiedział, siadając na dawnem miejscu.
 — Czy Fortuna zawezwana?
 — Przybędzie we własnej osobie.
 — O! jakże żałuję, że nie mogę wyjść naprzeciw niej.
 — Fortuna nie lubi etykiety...
 — Więc poczekamy na nią... cierpliwie, rzekł Gibassier, który widząc powagę Carmagnola, zaczynał wierzyć w jakąś niespodziankę przykrą.
 — Nie będziesz oczekiwał długo, poznaję jej chód.
 — O! o! zdaje mi się, że chodzi w botfortach.
 — Bo ma do ciebie daleką drogę...
 Na ostatnie słowa Carmagnola drzwi się otworzyły i Gibassier ujrzał wchodzącego pana Jackala w stroju podróżnym, to jest ubranego w czamarkę i obutego w buty wykładane futrem. Gibassier spojrzał na Carmagnola z miną zdającą się mówić:
 — Aha! więc ty to nazywasz Fortuną?
 Carmagnole zrozumiał, odpowiedział bowiem z powagą:
 — Otóż i Fortuna.
 Pan Jackal dał znak Carmagnolowi, ażeby się wyniósł; Carmagnole posłuszny, dokonał odwrotu, rzuciwszy czułe wejrzenie swemu towarzyszowi.
 Sam pozostawszy z Gibassierem, pan Jackal spojrzał na około siebie, by się upewnić, czy nie ma w izbie innego