Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/795

 — Niezadługo czterdzieści, mój dobry panie Jackal, ale umiałbym ułożyć twarz na pięćdziesiąt lub sześćdziesiąt.
 — Tak, znam talent twój w tym względzie: jesteś wielkim aktorem, Gibassier, wiem o tem i dlatego mam pewne względem ciebie widoki.
 — Czy miałbyś pan dla mnie jaki zawód, dobry panie Jackal? wtrącił Gibassier z uśmiechem wskazującym, że słusznie czy niesłusznie zdawał się przenikać coś z tajemnic swego dobroczyńcy.
 — Zaraz o tem pomówimy, Gibassier. Tymczasem zwróćmy rozmowę na punkt, w którym ją pozostawiliśmy, to jest na twój wiek.
 — Mówiłem więc, że będę miał niedługo czterdzieści lat. Jest to wiek ambicji u dusz wielkich.
 — Tak; a ty jesteś ambitnym?
 — Wyznaję.
 — I chciałbyś zrobić majątek?
 — O! nie dla siebie.
 — Zająć stanowisko publiczne?
 — Służyć krajowi było zawsze mojem najgorętszem życzeniem.
 — Odbyłeś studja prawne, to prowadzi do wszystkiego.
 — Tak, ale na nieszczęście zaniedbałem wziąć dyplom.
 — To nie do przebaczenia człowiekowi, który tak zna kodeks jak ty, to jest na końcach palców.
 — Nie tylko nasz kodeks, dobry panie Jackal, ale wszystkich państw.
 — A kiedyż to odbywałeś te studja?
 — W godzinach wytchnienia, które rząd mi łaskawie udzielał.
 — A wynikiem tych studjów?...
 — Było to, że jest wiele do przerobienia we Francji.
 — Tak, naprzykład kara śmierci.
 — Leopold toskański, monarcha, filozof, zniósł ją w swem państwie.
 — To prawda; a nazajutrz zaraz syn zabił ojca; zbrodnia niesłychana od ćwierć wieku.
 — Ale ja nietylko to studjowałem.
 — Tak, finanse zapewne.
 — I to specjalnie. Owóż, za powrotem, finanse Francji zastałem w stanie opłakanym. Nie upłynie lat dwa, a dług wzniesie się do cyfry olbrzymiej!