Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/796

 — A! nie mów mi o tem, kochany panie Gibassier.
 — Serce mi pęka na samo wspomnienie, a jednak...
 — Co?
 — Gdyby chciano zasięgnąć mej rady, kasy państwa byłyby pełne zamiast być próżnemi.
 — Zdawało mi się, kochany panie Gibassier, że kiedy raz pewien kupiec powierzył ci kasę, to pozostawiłeś ją pustą, nie zaś pełną.
 — Mój dobry panie Jackal, można być przecie bardzo złym kasjerem, a bardzo dobrym spekulantem.
 — Wróćmy do kas państwa, kochany panie Gibassier.
 — Otóż ja znam lekarstwo na złe, które wysusza nasze. Wiem jak wyrwać tego gryzącego robaka narodów, który zwie się Budżetem, wiem jak odciągnąć nienawiści zgromadzone niby chmury burzliwe nad rządem.
 — I jakież to lekarstwo, głęboki Gibassierze?
 — Niebardzo śmiem panu powiedzieć.
 — Może zmienić ministerstwo, nieprawdaż?
 — Nie, zmienić rząd.
 — O! wyrzekł pan Jackal, Jego królewska mość byłby wielce rad gdyby cię usłyszał.
 — Tak, a nazajutrz po dniu, w którym wygłosiłbym zdanie z całą swobodą człowieka sumiennego, aresztowanoby mnie w nocy, przetrząśnięto moją korespondencję, zanurzonoby się w tajemnice mojego życia prywatnego.
 — Baj mruknął pan Jackal.
 — Niezawodnie, i dlatego nigdy nie wdam się w żaden spisek... Jednakże...
 — W żaden spisek, kochany panie Gibassier? rzekł pan Jackal podnosząc okulary i bystro wpatrując się w złoczyńcę.
 — Nie... jednakże mogę się pochwalić, że miałem propozycje bardzo świetne!
 — Jesteś pełen tajemniczości, Gibassier.
 — Bo chciałbym, ażebyśmy się zrozumieli...
 — Nie kompromitując się wzajem, nieprawdaż?
 — Właśnie.
 — Więc pogadajmy: mamy czas... Kiedy powiadam: mamy czas...
 — To znaczy, że panu pilno?
 — Trochę.
 — Przecież to nie ja pana wstrzymuję, spodziewam się?