Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/798

 — Chciałbym być w Niemczech... Czy uwierzysz pan, że ja nie znam Niemiec?
 — A przez to i ciebie też tam nie znają. Rozumiem przyjemność, jaką miałbyś w podróży po kraju dziewiczym.
 — Tak, badania... poszukiwania...
 — To też to!
 — O! ja nadzwyczaj lubię badać; cóż dopiero stare Niemcy...
 — Niemcy o starych zamkach?
 — Tak, Niemcy burgrafów, Niemcy czarowników, Niemcy Karola Wielkiego, „Germania mater!“
 — Więc byłbyś rad z otrzymania misji tak naprzykład nad brzegi Renu?
 — Dzień w którym ją otrzymam, spełni wszystkie moje życzenia!
 — Czy mówisz otwarcie?
 — Tak, jak słońce nie świeci nad nami w tej chwili, dobry panie Jackal!
 Na ten raz pan Jackal z kolei odwrócił głowę do okna, a uważając nieobecność gwiazdy wezwanej na świadka przez Gibassiera, mógł dać wiarę jego przyrzeczeniom.
 — Wierzę ci, rzekł pan Jackal, i dowiodę zaraz.
 Gibassier słuchał z uwagą.
 — Mówisz więc, kochany Gibassier, że przedmiotem wszystkich twoich życzeń byłaby misja nad brzegi Renu?
 — Powiedziałem i nie cofam.
 — Otóż, rzecz nie jest niepodobną.
 — A! dobry panie Jackal!
 — Tylko nie powiadam ci, czy misja będzie po tej lub po tamtej stronie Renu.
 — Skoro zostawać będę pod pańską bezpośrednią protekcją... a jednak, nie kryję się, że wołałbym...
 — Nie ufasz mi, Gibassier?
 — Przeciwnie, bo przecież pan nie masz żadnego powodu zwodzić mnie.
 — Żadnego, ja ciebie znam.
 — Ani tracić ze mną czasu, gdybyś pan nie miał mi nic do powiedzenia.
 — Ja nigdy nie tracę czasu, Gibassier. Widzisz mnie w stroju podróżnym: jeżeli nie odjeżdżam, to znaczy, że albo sam czynię, albo ktoś za mnie czyni przez ten czas coś pożytecznego.
 — Na moją rzecz? zapytał Gibassier z pewnym niepokojem.