Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/799

 — Nie mogę powiedzieć nie. Mam taką do ciebie słabość, Gibassier, że odkąd cię odnalazłem, jedną tylko rzeczą zajęty jestem: tem, co można z ciebie zrobić.
 — Wielkie rzeczy, panie Jackal.
 — Wiem, ale każdy człowiek ma pewne powołanie. Uważasz, Gibassier, nie jesteś wysokiego wzrostu, ale silnie zbudowany.
 — Zarabiałem nieraz po dziesięć franków dziennie, jako model.
 — A widzisz! Oprócz tego, temperament masz krwisty, charakter energiczny.
 — Nazbyt! Ztąd to pochodzą wszystkie moje nieszczęścia.
 — Dlatego, że zszedłeś z właściwej drogi, innym idąc kierunkiem, byłbyś trafił do celu.
 — Przeszedłbym był go nawet.
 — Widzisz! takie jest i moje zdanie. Pozwól mi więc powiedzieć sobie, że jesteś z drzewa, z którego wyrabiają się wielcy wodzowie, Gibassier, i to oddawna mnie dziwi, że nie poszedłeś na drogę wojskową.
 — Mnie dziwi to więcej jeszcze jak pana, panie Jackal.
 — Cóżbyś na to powiedział, gdybym postarał się naprawić względem ciebie opieszałość Fortuny?
 — Nie powiedziałbym nic, panie Jackal, dopókibym nie wiedział, w jaki sposób pan ją naprawiasz.
 — Gdybym cię zrobił generałem!
 — Generałem?
 — Tak, generałem brygady.
 — A jakąż to brygadą miałbym zaszczyt dowodzić, panie Jackal?
 — Brygadą bezpieczeństwa, mój kochany Gibassier.
 — To jest, pan proponujesz mi być poprostu agentem policyjnym?
 — Tak, poprostu.
 — Wyrzec się indywidualności?
 — Ojczyzna żąda od ciebie tej ofiary.
 — Uczynię, czego żąda ojczyzna, ale co ona ze swej strony uczyni dla mnie?
 — Objaw życzenia swoje.
 — Pan mnie znasz, panie Jackal.
 — Mam ten niezwykły zaszczyt.
 — Wiesz pan, że mam potrzeby wielkie.
 — Postaramy się je zaopatrzyć.