Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/808

 — Tobie samemu.
 — To pójdź do mego pokoju.
 — Może ci przeszkadzamy, Petrusie? zapytał Jan Robert.
 — Dajżeż pokój! Ja mam coś do pomówienia z Salwatorem, więc idę z nim do pokoju; wy pozostańcie tu. Justyn ma ułożyć muzykę.
 I wszedł pierwszy do pokoju, dając znak Salvatorowi, ażeby poszedł za nim.
 Tam jakby już wszystkie siły stracił, Petrus upadł na fotel, wołając:
 — O! ona, ten anioł! żoną takiego nędznika! Nie ma więc Opatrzności!
 Salvator chwilę popatrzył na młodzieńca, który z głową utopioną w dłoniach, zaledwie powstrzymując łkanie, drżał konwulsyjnie. Stał przed nim, a wzrok jego wyrażał głęboką litość. Ten człowiek musiał znać miarę wszystkich cierpień z własnego doświadczenia. Wydobył zwolna z kieszeni list złożony w kopercie z papieru atłasowego i podając go Petrusowi z pewnem wahaniem:
 — Proszę, rzekł.
 Petrus odjął ręce od twarzy, potrząsnął głową, i zwrócił na Salvatora oczy przez chwilę błędne.
 — Co to jest, zapytał.
 — Widzisz przecie, list.
 — List, od kogo?
 — Nie wiem.
 — Gdzież ci go oddano?
 — Naprzeciwko pałacu Lamothe-Houdan.
 — Kto ci go wręczył?
 — Pokojówka szukająca posłańca, a ja się nastręczyłem.
 — Czy to list do mnie?
 — Patrz: „do pana Petrusa Herbela, przy ulicy Zachodniej“.
 — Daj. Porwał list z rąk Salvatora, rzucił okiem na adres i blednąc jak śmierć: Jej pismo! zawołał, list od niej do mnie, dziś!
 — Domyślam się, rzekł Salvator.
 — O! mój Boże! co ona może do mnie pisać?
 Salvator wskazał list z gestem oznaczającym: „Czytaj“.
 Petrus rozpieczętował drżąc cały; zawierał on tylko dwa wiersze; kilkakrotnie usiłował je przeczytać, ale chmura krwawa zasłaniała mu oczy. Nareszcie z gwałtownem wy-