Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/809

sileniem, podszedłszy do okna, by ześrodkować na papier ostatnie promienie dnia, który zaczynał gasnąć, zdołał przeczytać kilka wierszy w pospiechu skreślonych.
 Musiały zawierać coś szczególnie dziwnego, po dwakroć bowiem powtarzał:
 — Ależ nie, nie, to niepodobna! chyba halucynacja! Nareszcie, chwytając Salvatora za rękę: Słuchaj, rzekł, zaraz dam ci ten list do przeczytania, ażebyś mi powiedział czym zwarjował, czy jestem przy zdrowych zmysłach; ale tymczasem powiedz mi prawdę... Czy jaki nieprzewidziany wypadek, o którym sam nie wiesz, przerwał ślub?
 — Nie, rzekł Salvator.
 — Są połączeni?
 — Są.
 — Widziałeś ich?
 — Widziałem.
 — Przy ołtarzu?
 — Przy ołtarzu.
 — Czy słyszałeś błogosławieństwo księdza?
 — Słyszałem. Czyż nie powiedziałeś mi ażebym tam poszedł i nie stracił żadnego szczegółu obrządku; ażebym potem odprowadził ich aż do pałacu Lamothe-Houdan i pod noc dopiero przyszedł zdać ci ze wszystkiego sprawę?
 — Prawda, mój przyjacielu, a ty w swej niezmiernej dobroci, zgodziłeś się na to.
 — Jak ci kiedy opowiem moje dzieje, rzekł Salvator ze słodkim i smutnym uśmiechem, pojmiesz wtedy, że wszelki człowiek, który cierpi, może mną rozporządzać jak bratem.
 — Dziękuję... Więc widziałeś ją?
 — Widziałem.
 — Zawsze piękna, nieprawdaż?
 — Ale bardzo blada; bledsza może od ciebie.
 — Biedna Regina!
 — Kiedy wysiadła z karety u drzwi kościelnych, kolana uginały się pod nią i myślałem, że upadnie; ojciec myślał toż samo, bo podszedł, ażeby ją podtrzymać.
 — A pan Rappt?
 — Zbliżył się także; ale ona oddaliła się od niego, rzucając się niejako na ramię marszałka. Rappt podał rękę księżnie.
 — Widziałeś więc jej matkę?
 — Tak; dziwna istota! Piękna jeszcze, a musiała być