Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/816

 — Dokąd zechcesz.
 — Nie.
 — Zdaje mi się jednak, że jest coś nakształt romansu w tem co zaszło.
 — Coś lepszego niż romans, mój poeto: jest to historja, która mi nawet wygląda na straszną zbrodnię.
 — Czy będziemy o niej wiedzieć?
 — Prawdopodobnie, ponieważ i ty odgrywasz w niej rolę.
 — Drogi Salvatorze, odezwał się Justyn, nie zapominaj, że serce jednego z twoich przyjaciół cierpi; więc jeżeli pośród tego wszystkiego dowiesz się co o mojej Minie...
 — Bądź spokojny, ty i Mina jesteście w tym zakątku myśli mojej, w którym chowam moich najdroższych przyjaciół.
 I podając rękę Petrusowi, a jednocześnie zamieniając z nim znak porozumienia, wziął Różę na ręce, bo chociaż przyszła do siebie, iść jednak nie mogła, zszedł z nią na dół, wsadził w dorożkę, i pod strażą dwóch młodzieńców oraz Babolina, odesłał do domu.
 — Czy rozumiesz ty cośkolwiek z tego, co zaszło? zapytał Jan Robert.
 — Nie, a ty?
 — Zgoła nic! To też oniemiałem, i według naszego francuzkiego przysłowia, rzucam język psu na strawę; dobry interes dla Brezyla!
 Brezyl chciał nasamprzód wskoczyć do dorożki z małą Różą; potem chciał za nią biedź, ale za każdym razem wstrzymał go Salvator.
 I rzecz dziwna! wstrzymywał go rozumowaniem raczej, jak człowieka, niż rozkazem, groźbą, zaklęciem, jak psa.
 Potem, gdy znikła dorożka uprowadzająca Różę, Salvator zapuścił się w aleję Obserwatorjum, szepcząc:
 — Pójdź Brezylu pójdź ze mną! Musisz dopomódz mi do wynalezienia mordercy tego dziecka.
 A Brezyl jak gdyby rozumiał, już nie wyrywał się za dorożką swej przyjaciółki, obrócił się tylko kilka razy za nią, wydając za każdym razem głos nietyle żałosny, ile czuły.