Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/817

XV.

Człowiek, który zna swego psa, i człowiek, który zna swego konia.

 W dziesięć minut Salvator stanął na ulicy Macon i otwierał drzwi od tej małej jadalni, której pompejańskie freski tak zachwyciły Jana Roberta, kiedy pierwszy raz je widział.
 Po otwarciu drzwi i chodzie, poznała snąć Fragola swego ukochanego Salvatora, gdyż jednocześnie wybiegła z sypialni i młodzi oboje znaleźli się w objęciach.
 Była godzina szósta, obiad czekał.
 — Zjemy obiad prędko, rzekł Salvator, mam przed sobą małą podróż.
 Fragola opuściła ręce.
 — Podróż? rzekła smutnie, ale z rezygnacją.
 — O! bądź spokojna, moja ty najdroższa, nie będzie ona długą. Jutro o świcie powrócę.
 — Ale czy podróż nie jest niebezpieczną? zapytała Fragola.
 — Zdaje mi się, że nie.
 — Z pewnością?
 — Więc dajesz mi pozwolenie?
 — Bezwątpienia.
 — Właśnie Karmelita dziś wróciła do Paryża; wynajęłyśmy jej z Lydją i Reginą małe mieszkanko, ażeby niczem się nie zajmowała. Przeniosłyśmy tam cały sprzęt z pawilonu Kolombana. Pani de Marande wydaje wielki bal dziś wieczór; Regina idzie, czy raczej poszła za mąż dziś rano: byłby to smutny wieczór dla Karmelity, gdyby go przepędziła sama, a przy twojem pozwoleniu...
 Salvator przerwał Fragoli pocałunkiem.
 — Idź, moje dziecko, idź!
 Mimo tego pozwolenia, ręce Fragoli znów oplotły się koło szyi Salvatora.
 — Masz jeszcze jakieś żądanie? rzekł z uśmiechem.
 — Tak, odpowiedziała Fragola dając znak swoją prześliczną główką.
 — Powiedz więc.
 — Karmelita jest wciąż okrutnie smutną i zdaje mi się,