Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/818

że gdybym jej opowiedziała historję prawie tak smutną jak jej, smutniejszą nawet w początkach, a która jednak zakończyła się wielką radością, toby ją pocieszyło.
 — A jakąż to historję chciałabyś opowiedzieć swej biednej przyjaciółce, moja dobra Fragolo.
 — Moją.
 — Opowiedz, moje dziecię, rzekł Salvator, a podczas opowiadania aniołowie słuchać was będą.
 — Dziękuję!
 — A gdzie mieszka Karmelita?
 — Na ulicy Tournon.
 — Co ona będzie robić, nieszczęsna?
 — Wiesz, że ma głos wspaniały.
 — Więc cóż?
 — Ona powiada, że jedna tylko rzecz może jeżeli nie pocieszyć ją, to przynajmniej ulżyć jej ciężaru życia.
 — Tak, ona chce śpiewać; ma słuszność. Ze złamanych to serc wychodzą najwznioślejsze tony. Powiedz, że dam jej nauczyciela, Fragolo. Wiem jakiego człowieka jej potrzeba i mam go pod ręką.
 — O! ty jesteś jak ten Fortunatus, którego legendę raz mi opowiadałeś, co miał sakiewkę, z której jedne po drugich wydobywał przedmioty jakich pragnął.
 — Więc zapragnij czego, Fragolo.
 — O! ty wiesz, że pragnę tylko miłości twojej.
 — A ponieważ masz ją całą...
 — Przeto pragnę jednej tylko rzeczy: zachować ją.
 I, przypomniawszy sobie, że Salvator kazał jej się spieszyć, uściskała go po raz ostatni i weszła do kuchni, gdy on tymczasem wszedł do sypialni.
 W dziesięć minut oboje wrócili do jadalni, Fragola nakryła stół, Salvator przywdział zupełny strój myśliwski.
 Fragola patrzyła na Salvatora z podziwieniem.
 — Idziesz na polowanie? zapytała.
 — Tak.
 — Mnie się zdawało, że już polowanie zamknięte.
 — Rzeczywiście, ale ja idę na polowanie otwarte w każdym czasie, na polowanie prawdy.
 — Salvatorze, rzekła Fragola lekko blednąc, gdybym nie uważała za grzech ze strony Opatrzności, iżby ci się miało zdarzyć nieszczęście, nie miałabym spokoju, patrząc na szczególne życie, jakie prowadzisz.