Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/841

III.

Wyjaśnienia.

 W pierwszej chwili, jak to łatwo sobie wyobrazić, Mina przeraziła się. Ale słysząc łagodny i sympatyczny głos Salvatora, widząc, że zatrzymał się o trzy kroki, by nie powiększać jej trwogi, odjęła zwolna ręce od oczu. Wzrok jej spotkał się ze wzrokiem Salvatora i odrazu poznała, że tak jako rzekł, młodzieniec ten przynosi jej wybawienie. Pewna, że ma do czynienia z przyjacielem, sama przebyła dzielącą ich przestrzeń.
 — Nie obawiaj się niczego, panienko, rzekł Salvator.
 — Widzisz pan, że się nie boję, ponieważ sama przychodzę do ciebie.
 — Masz słuszność, bo nigdy nie miałaś przyjaciela, który byłby lepszym, czulszym i wierniejszym niż ja.
 — Pan drugi raz już mówisz, że jesteś moim przyjacielem, jednakże ja pana nie znam.
 — To prawda, panienko, ale poznasz mnie za chwilę...
 — Nasamprzód, odezwała się Mina, czy pan tu dawno jesteś?
 — Byłem już, kiedy siadałaś na tej ławce.
 — Więc słyszałeś?...
 — Wszystko! Pani o tem zapewne chciałaś wiedzieć wprzód, nim mi dasz odpowiedź, nieprawdaż?
 — Tak jest.
 — Otóż, wierzaj mi, nie straciłem ani jednego słówka z tego, co mówił pan Loredan de Valgeneuse, ani z tego, co ty jemu mówiłaś, a uwielbienie moje dla ciebie i pogarda dla niego urosły w równej mierze.
 — Teraz jeszcze jedno pytanie.
 — Zapewne chcesz się pani dowiedzieć, zkąd się tu wziąłem?
 — Nie... Wierzę w tego Boga, którego wzywałam w chwili, gdy pan się zjawiłeś i pewna jestem, że cię na drodze mojej postawiła Opatrzność. Nie... tu dziewczyna spojrzała ciekawie na strój myśliwski młodego człowieka, nieoznaczający żadnej sfery społecznej, nie, chciałam tylko zapytać pana, z kim mam zaszczyt mówić.
 — Na co się pani przyda wiedzieć kto jestem? Jam jest zagadką, której wyraz w rękach Opatrzności. Co do mego imienia, powiem pani to, pod którem mnie znają. Nazy-