Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/851

 Zamilkł na chwilę.
 — „Patrzyłaś pani na krajobraz? rzekł. W tej porze roku musi on ci się wydawać smutnym, ale na wiosnę, zapewniają, że to jedna z najpiękniejszych okolic Paryża.“
 — Jakto! na wiosnę? zawołałam. Więc pan sądzisz, że ja tu będę do wiosny?
 — „Nie tu, to gdzie pani zechcesz, w Rzymie, w Neapolu, wszędzie, gdzie pani pozwolisz towarzyszyć sobie człowiekowi, który cię kocha.“
 — Jesteś pan szalonym, odpowiedziałam.
 — „Więc pani jeszcze nie zastanowiłaś się?“ zapytał hrabia.
 — Owszem.
 — „A następstwem tego zastanowienia jest to...“
 — Ze w naszych czasach nie uchodzi na sucho porwanie dziewczyny, jakkolwiek byłaby ubogą.
 — „Nie rozumiem pani.“
 — Zrozumiesz pan zaraz. Przypuść pan nawet, że jestem więźniem w tym pokoju...
 — „Bynajmniej, proszę! Cały ten dom jest na rozkazy pani, mieszkanie i park.“
 — Myślisz pan, że dzięki wysokim murom i silnym sztachetom, niepotrafię uciec?
 — „Nie potrzebujesz pani ku temu przełazić przez mury, ani wyłamywać sztachet: bramy są otwarte od szóstej zrana do dziesiątej wieczór.“
 — Więc jakim sposobem, zapytałam zdziwiona, spodziewasz się pan utrzymać mnie tu?
 — „Oh! przez proste odwołanie się do rozsądku pani.“
 — Wytłómacz się pan.
 — „Pani kochasz pana Justyna, mówiłaś mi?“
 — Tak, panie, kocham go!
 — „Nie chciałabyś zatem, ażeby go spotkało jakie nieszczęście?“
 — Panie!
 — „Otóż, największe nieszczęście, jakieby go dziś spotkać mogło, nastąpiłoby wtedy, gdybyś pani uciekła z tego zamku.“
 — Jakto?
 — „Bo pan Justyn zapłaciłby za ciebie.
 — Justyn zapłaciłby za mnie! A co pan masz do Justyna?
 — „Ja nic, ale prawo.“