Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/862

 — Niczego, panie Salvatorze, prócz szczęścia twojego i księżniczki Reginy, odpowiedziała Róża.
 — Przebóg! moje dziecko, rzekł Salvator. Bóg, zdaje mi się, wysłucha połowy tylko twych życzeń.
 — Czy panu nic się złego nie stało? zapytało dziecię niespokojnie.
 — Nie, odrzekł Salvator, ja jestem stroną radosną twych życzeń.
 — Więc to, zapytała Róża, księżniczka jest nieszczęśliwą?
 — Podobno.
 — A! mój Boże! zawołała Róża ze łzami w oczach.
 — Ba! rzekł Babolin, skoro ona jest czarodziejką, to nie potrwa długo.
 — Jakim sposobem można być nieszczęśliwą z dwustu tysiącami franków dochodu? zapytała Brocanta.
 — Ty tego nie rozumiesz, nieprawdaż Brocanto?
 — A! doprawdy, że nie, odparła.
 — Słuchaj-no matko, rzekł Babolin, coś mi przyszło na myśl.
 — A co?
 — Jeżeli nimfa Carita jest nieszczęśliwą, to widać życzy sobie czegoś, co się stać nie może.
 — Zapewne.
 — Połóż więc wielką kabałę na jej intencję.
 — Doskonale, winniśmy jej to. Różo podaj no karty.
 Róża poruszyła się z miejsca. Salvator zatrzymał ją.
 — Później, rzekł, ja tu przyszedłem po co innego. Potem, zwracając się do starej: Słuchajno Brocanto, pogadamy we dwoje.
 — A co tam nowego, panie Salvatorze? zapytała cyganka z pewnym niepokojem, od którego nigdy, zdaje się, wolną nie była zupełnie, a który mógł mieć źródło swe w przepisach policyjnych, dotyczących nowoczesnych czarownic.
 — Czy pamiętasz noc z ostatniego wtorku na popielec?
 — Pamiętam, panie Salvatorze.
 — Czy pamiętasz odwiedziny moje o siódmej z rana?
 — Doskonale.
 — Czy przypominasz sobie to, co odwiedziny te poprzepziło?
 — Przed przybyciem pana posyłałam Babolina do bakałarza z przedmieścia św. Jakóba.