Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/864

mieć dopóty tylko, dopóki go odemnie nie zażądano... Oto jest, panie Salvatorze, dodała ze łzą w oku, w gruncie bowiem przykro jej było rozstać się z ślicznym klejnocikiem, bardzo byłam o niego staranną!
 — Dziękuję ci, aniołku! Mam pewne powody, dla których muszę wziąć od ciebie ten zegarek...
 — O! nie pytam się dlaczego, mój przyjacielu, przerwała Róża.
 — Ależ to zegarek wartujący najmniej sześćdziesiąt franków! zawołała Brocanta, a ponieważ go znalazłam...
 — Dam inny Róży, a będzie go lubiła jak ten, nieprawdaż, moje dziecko? rzekł Salvator.
 — O! nierównie więcej, panie Salvatorze, skoro będzie od pana.
 — Masz tu przytem pięć luidorów, Brocanto, za które sprawisz jej sukienkę wiosenną i kapelusik. Przy pierwszym pięknym dniu, wezmę ją z sobą na przechadzkę; dziecko potrzebuje świeżego powietrza.
 — O! tak, o! tak! rzekła Róża, klaszcząc w ręce i skacząc.
 Brocanta pomrukiwała; ale Salvator spojrzał na nią bystro. Potem wziąwszy zegarek, po który przyszedł, zabierał się odejść, ale Róża przyczepiła się do niego.
 — Nie, nie, mówił Babolin zazdrosny o swe funkcje, to moja rzecz odprowadzać pana Salvatora.
 — Ustąp mi na ten raz! prosiła Róża.
 — O! rzekł Babolin, a ja?...
 Salvator włożył mu w rękę parę trojaków.
 — Ty zostań tu, rzekł.
 Zrozumiał, że Róża chce mu coś powiedzieć na osobności.
 — Pójdźmy! rzekł.
 I uprowadził dziecię.
 Gdy stanęli w przedpokoju, Róża skoczyła mu na szyję i ucałowała.
 — O! panie Salvatorze, jakiżeś ty dobry i jak ja ciebie kocham!
 Salvator spojrzał na nią i uśmiechnął się.
 — Czy nie miałaś mi nic innego jeszcze do powiedzenia, Różyczko? zapytał.
 — Nie, odrzekła dziewczynka, patrząc nań ze zdziwieniem, chciałam pana tylko ucałować i nic więcej.
 Salvator ucałował ją z kolei i uśmiechnął się powtór-