Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/867

dzieć, jest prawie równie smutne jak wesołe. Ale nie chcę was pozbawiać radości, choćby połączona była ze smutkiem.
 — Prędzej! zawołał Justyn.
 — Prędzej! powtórzyli inni.
 Salvator wydobył z kieszeni zegarek i podajac go Justynowi:
 — Nasamprzód, mój przyjacielu, rzekł, czy poznajesz to?
 Justyn rzucił się na zegarek z okrzykiem radości.
 — Zegarek Miny! wykrzyknął okrywając go pocałunkami, zegarek, który dałem jej w dniu ostatnich imienin! który ona tak lubiła, o którym mówiła mi, że z nim się nigdy nie rozstanie, ani w dzień, ani w nocy; i rozstała się z nim! O! powiedz, powiedz... jakim sposobem to się stało?
 Matka usiadła w przekonaniu, że Mina umarła.
 — Nie! nie! żywo ozwał się Salvator, który zrozumiał jej myśl, nie, bądźcie spokojni, dziecię wasze nie umarło! Mina żyje.
 Okrzyk radości wyrwał się z piersi wszystkich.
 — Widziałem ją! mówił dalej Salvator.
 — Ty! zawołał Justyn rzucając się na szyję młodzieńca, ty widziałeś Minę?
 — Ja, kochany Justynie.
 — Gdzie?... kiedy? Czy kocha mnie jeszcze?
 — Więcej, niż kiedykolwiek, odpowiedział Salvator usiłując powstrzymać Justyna i zachować krew zimną.
 — Powiedziała ci?
 — Powiedziała.
 — Kiedy?
 — Tej nocy.
 — Powiedz mi czemprędzej, gdzie ją widziałeś!
 — A ty, Justynie, daj mi czas powiedzenia ci o tem.
 — To prawda! odezwał się poczciwy Miller dobywając z kieszeni fular dla otwarcia łez, to prawda! Chcesz, ażeby mówił, a nie dajesz mu przyjść do słowa.
 — Byłby już powiedział wszystko, gdybyś mu nie przeszkadzał, rzekła pani Corby potrząsając głową.
 — Więc nie pytam cię już, drogi Salvatorze, słucham tylko.
 — Słuchaj więc, a cierpliwie, drogi Justynie. W celu, którego nie potrzebuję wam objaśniać, wyszedłem wczoraj w okolice Paryża; między jedenastą a dwunastą w nocy, byłem w parku. Tam, przy świetle księżyca, spostrzegłem