Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/868

dziewicę zbliżającą się aleją ku ławce. Usiadła o cztery kroki od miejsca, w którem byłem ukryty.
 — To była Mina?... wykrzyknął Justyn niezdolny się powstrzymać.
 — Tak, to była Mina.
 — I nie mówiłeś z nią?
 — Mówiłem, skoro mi odpowiedziała, że cię zawsze kocha.
 — A! prawda.
 — Ale dajżeż mu mówić Justynie! zawołał Miller zniecierpliwiony.
 — Mój bracie! prosiła Celestyna.
 Matka wpadła w swą nieruchomość i bezmowność.
 — W chwilę potem, mówił dalej Salvator, przyszedł młody człowiek i usiadł przy niej.
 — Oh! odezwał się Justyn.
 — Mylę się, nie usiadł, rzekł Salvator, Mina trzymała go przed sobą w postawie stojącej i pełnej uszanowania.
 — A tym młodzieńcem, nieprawdaż, był hrabia Loredan de Valgeneuse?
 — Tak, to był hrabia Loredan de Valgeneuse, powtórzył Salvator.
 — O! nędznik! rzekł Justyn zgrzytając zębami; jeżeli mi kiedy wpadnie w ręce...
 — Cicho, Justynie! rzekł Miller.
 — Jak nie będziesz słuchał spokojnie, Justynie, rzekł Salvator, przestanę mówić.
 — O! nie, nie, mój przyjacielu, proszę cię!
 — Wysłuchałem ich rozmowy od początku do końca, a z rozmowy tej, której szczegółów nie chcę ci przytaczać, dowiedziałem się, że pan Loredan de Valgeneuse otrzymał upoważnienie do aresztowania ciebie.
 — Do aresztowania! zawołali wszyscy obecni.
 Jedna tylko pani Corby milczała.
 — A o cóż go oskarżają? zapytał pan Miller.
 — Tak, o co mnie oskarżają? powtórzył Justyn.
 — O nieprawne zatrzymanie małoletniej, przewidziane artykułami 354, 355 i 356 kodeksu karnego.
 — O, nędznik! zawołał Miller nie mogąc się powstrzymać.
 Justyn zamikł.
 Matka, jak powiedzieliśmy, nieruchoma, nie wyrzekła ani słowa, nie zmieniła wyrazu twarzy.
 — A jednaki... energicznie wyrwał się Justyn.